For OmidReza Mirsayafi [1]

هر روز
یکشنبه است

در نبودِ ریشه های من
چیزی از شاخه های زمستان کم نمی شود
نه میوه ای
نه برگی
و چیزی از سیاهه کلاغی
که بر استخوان شکسته ی بودا
آرام نشسته ست.

چیزی کم نمی شود
نه اسمی
نه آوازی.

هر روز
یکشنبه است
مثل جمعه های ایران
کانال های برفکی تی ویِ مادربزرگ اخمویم
که پستانهایش بوی دعای کمیل می دادند و بهارنارنج،
چقدر دختران سیاهپوشِ برنامه ی کودکان!
چقدر فیلمهای بچه های یتیم و مادران مرده!
چقدر رادیو اسراییل، صدای آمریکا، "تلاوت آیاتی از قرآن"
چقدر حرف کوپن، روغن جامد، جبهه، و امام
و پدران خونآشام...

هر روز
یکشنبه است
مثل جمعه های ایران
خیالتان راحت،
من همه ی امراضم را در چمدانهای زیادی آورده ام اینجا
تا لابلای هر زخمم
خونِ تازه ای باشد
نه تیغ یا گلوله ای
(زهی لاف در غربت!)

نمی گریم
به خاطر نبودنم در اوین
زیر برجهای ولنجک و میان ستاره های لاستیکی
 و لای دندانهای کثافت بسیج
و آلودگی نود و هشت درصدی هوای مانده ی تهران!
نمی گریم
من مهاجری خیانتکارم
گاهی به امیدرضا میرصیافی فکر می کنم
به تاولهای خیابان ها از رفت و آمد خوب هایی که به خاک رفته اند
به تابستان هشتاد و هشت
و هرکسی که گفت "مرگ بر دیکتاتور"
و این
آخرین شعرش بود

نه
دلم برای خانه ام تنگ نیست
من مهاجری خیانتکارم
دیوارهایم را کشیده ام
سقفم را زده ام
درم را بسته ام
تنها از پنجره ای رو به شرق
فریاد می زنم

لیلا فرجامی
iranianmuse.com [2]