(‌پاره های سیاه و ضخیم از فروغ فرخزا د است )

ای جلوه گر کمال با ورها
در عشق و وفا همیشه برترها
د لد ا د ه ی گلعذ ا ر من هستی
‌ا مید د ل و قرا ر من هستی
آ را مش جا ن و را حت  د و ر ا ن
آ سا یش من ، کنا ر من هستی

من همره  ‌تو ، به  روی  شبنم ها
ا فکنده  رها ، تما می تن را
در عطر تو و حریم  آ ن آ غوش
برچیده ، شکوفه‌ ا ی  ز گلشن را
مدهوش تو بوده تا سحرگاه
وآ نگاه سروده این سخن را :
می ترسم از اين نسيم بی پروا
گر با تنم اينچنين درآويزد
ترسم كه ز پيكرم ميان جمع
عطر علف فشرده برخيزد

در دوری و در فراق جانكاه
از سینه برون نمود ه‌ بس آه
با یاد تو و پر از ستا یش
هر زمزمه ام سرود خواهش :
ترا می خواهم و دانم که هرگز
به کام دل در آغوشت نگیرم
توآن جادرهوایی صاف و روشن
من این کنج قفس مرغی اسیرم

کوتا ه ز ما ن د یگری باز
د ر شا مگهی خوش و فرحناز
دارد دل من بهانه ی تو
آید به لب  ا ین ترا نه ی تو :
یک شب ز ماورای سیاهی ها
چون اختری بسوی تو می آیم
بر بال بادهای جهان پیما
شادان به جستجوی تو می آیم

در عشق و وفا همیشه برترها
ای جلوه گر کمال با ورها
آ را مش جا ن  و ر ا حت د و را ن
آ سا یش من ، کنا ر من هستی
‌ا مید د ل و قرا ر من هستی
د لد ا د ه ی گلعذ ا ر من هستی

دکتر منوچهر سعا دت نوری
تهران - ۱۳۴۷

برگرفته از مجموعه سروده های زنجیرها
[1]