رضا فرمند شاعر ایرانی مقیم دانمارک است. چند شعر او را در توصیف مهبل یا واژن زنانه قبلا در همین وبلاگ [1] منتشر کردیم. اخیرا، او اشعار دیگری در مورد برهنگی سروده و تقدیم دوستداران کرده است که بنظر بسیار جالب و خواندنی است.

برهنگی

زن با برهنگی‌اش سخن می‌گوید
زن با برهنگی‌اش می‌خندد
زن چه آسوده در برهنگی‌اش آرمیده است!

برهنگی‌اش شاهکار زمان‌هاست
برهنگی‌اش پروازی خفته است
برهنگی‌اش زیباترین جمله‌ای‌ست که با آب نوشته‌اند
برهنگی‌اش چیزی کامل دارد

برهنگی‌اش شتابی دارد که نمی‌توان نوشت
برهنگی‌اش سخنی دارد که نمی‌توان نوشت

برهنگی‌اش در پستان‌هایش برآمده است
برهنگی‌اش در لب‌هایش نازک شده است
برهنگی‌اش در پاهایش تمام نمی‌شود

برهنگی‌اش کلیدی نرم است
برهنگی‌اش شعری نرم است

برهنگی‌اش راهی زنده است؛

برهنگی‌اش ستاره‌ای زنده است؛
و هر مسافر سرگردانی را نجات می‌دهد.

برهنگی‌اش هر دینی را در خود آب کرده است
برهنگی‌اش هر خدایی را در خود آب کرده است

برهنگی‌اش از زیبایی نازک‌تر است
و از معنای دین و هنر رها تر

برهنگی‌اش را که می‌بینم از شعرم شرمنده می‌شوم
زیباتر از طبیعت نمی‌توان سرود!
//www.rezafarmand.com/Jahan.Berahnegi.htm [2]

با پرچم برهنگی

زن جوان، برهنگی‌اش را چون کتابی
میان بی‌‌سوادان آزادی باز می‌کند

زن جوان برهنگی‌اش را چون چراغی
به راه‌های تاریک آزادی می‌تاباند

زن جوان سرافرازانه در برهنگی‌اش برمی‌خیزید
زن جوان بی‌باکانه در برهنگی‌اش می‌تابد

زن جوان نامش را بر برهنگی‌اش می‌نویسد
و آن را چون پرچمی بر فراز زندگی‌اش برمی‌افرازد

زن جوان از نگاه جهان بالا می‌رود
و برهنگی‌اش را چو دسته گلی به سوی آزادی پرت می‌کند

زن جوان با انرژی کلان برهنگی‌اش
معناهای سنگی جهان را هُل می‌دهد
تا برای آزادی‌اش جایی به پا کند
//www.rezafarmand.com/Jahan.Ba.Parchame.berahnegi.htm [3]

نظر شما چیست؟

xxxxxxxxxx