آنگاه که اشعار عرفانی با همه لطافت بیان مکرر میشوند. برای احتراز اطاله کلام و تا میقاتی دیگر باید به عشق زمینی پناه برد، من ترانه های فراق را بر گزیده ام تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.

مستم بکن و ز قید هستی برهان
باز آ و مرا به اوج مستی برسان

مستم بکن آنچنانکه از مستی من
هم ساغر و هم صراحی آید به فغان

******

باز آ که ز باده لبت مست شوم
بالاتر ازآنچه بوده و هست شوم

باز آ باز آ وگرنه پنهان از تو
میخوابم و با خیالت همدست شوم

******

ساقی بنشین که می پرستم کردی
دیوانه تر از چنانکه هستم کردی

با دیدن چشم تو چنان مست شدم
گویی ز شراب ناب مستم کردی

******

می خوردن من ز غایت مشتاقی است
من باده خورم تا نفس از من باقی است

من مست می و باده نبودم هرگز
مستی من از دیدن روی ساقی است

******

امشب هوس باده لعل است مرا
کی باده انگور کند مست مرا؟

مائیم و حضور یار و نوش از قدحش
یک همچو شبی کجا دهد دست مرا؟

******

با عشق تو زندگی بکام است مرا
واز جام لبت کام مدام است مرا

آن باده که دین ما حرامش فرمود
آری آری بی تو حرام است مرا

******

دنیا همه از شراب و ما از غم مست
واین غم بدلم نشسته از روز الست

این عمر چو یک باد ز هفتاد گذشت
عمری که مرا دقیقه ای یکسال است

******

ای چشمه آب زندگانی لب تو
اکسیر حیات جاودانی لب تو

گویند همه زبان تو شیرین است
ای قند مکررم زبان و لب تو

محمود سراجی م.س شاهد

قسمت دوم تا چند روز دیگر تقدیم خواهد شد