سی و سه سال پيش، هنگامی که با خانمم ازدواج کردم، مسئله‏ی دين او اصلاً برايم مطرح نبود، يعنی اصلاً به تفاوت مذهبی ميان ما فکر نمی‏کردم. من او را دوست داشتم و با او ازدواج کردم. مراسم و عادات دينی خانمم بعد از ازدواجمان توجه من را جلب کرد. مثلاً اين که او هر صبح عادت به خواندن «مناجات» داشت. با آواز بلند، راز و نيازش با خداوند هر صبح در آپارتمان ما می‏پيچيد و من بايد بود که برای صرف صبحانه آنقدر منتظر شوم که او مناجات‏های پی‏ در پی‏اش را به اتمام رساند. يا اين که هر نوزده روز يک بار من را تنها می‏گذاشت و به جلسه‏ی بهائيان می‏رفت. دوست نداشتم تنها بمانم. می‏خواستم که او هميشه پيش من و برای من باشد.