ازسروده‌های عبدل قادر بلوچ

باز بیست ودو بهمن می آید چارهای نیست جز تکرار :

آن مرد را آوردند. آن مرد را با «ایرفرانس»آوردند .

قطب زاده هم آمد ولاکن اورا بردند .

بازرگان نخست وزیر گردید. بنیصدر رییس جمهور شد. خلخالی را حاکم شرع کردند. کرمعلی میوه فروش سردار سپه شد .

بابا آب داد. ماما نان داد. من که فراری شدم، یکی اول یکی بعداً جان داد .
دارا وسارا پناهنده شدند. کبری و صغری خواهر بودند. کبری سنگسار شده است. صغری «رفیوجی» است. مراد و کرامت دوست بودند. مراد در جبهه شربت شهادت نوشید. کرامت جزو معلولین است .

ایران کشور ماست. کشور ما خیلی بزرگ است. ما سه رییس جمهور، دو فرمانده، یک پادشاه و دهها چلبی داریم .

آن مرد شاعر بود. این زن نویسنده بود. آن پسر دانشجو بود. این دختر هنرمند بود. آنها همه حلقه های یک زنجیر شدند .

آن گاوک پیشانی سفید، که حیوان است اما چون انسان است و «جسم سختش» شهرهای ایران و جهان است، سعید مرتضوی، دادستان تهران است .

این عراقی که شاهرودی است، رییس قوه قضاییست .

آن مرد که خندان است رییس جمهورِ اصلاح طلب یک ملت گریان است .

این برج و بارو که به آسمان است مال شورای نگهبان است .

رفسنجانی که هیچ کارهای است، رییس مصلحت نظام است .

حضرت رهبر کمافی السابق رهبر مستضعفان جهان است .
این چاه که میبینید چاه جمکران است. آن دولت که میبینید دولت امام زمان است .
غنی شدن اورانیوم حق ملت مسلمان است. در دبی و شارجه و بحرین صحبت خرید و قروش دختران ایران است .

این کارنامه نظام است. آن دو ستاره درخشان یکی بهشت زهرا دیگری زندان است .

مملکت همان ایران است اما دارالخلافه در تهران است .

انتخابات مال کافران است. ولاکن چهار سالی یک بار، شرکت در آن وظیفه هر مسلمان است .

اینجا جمهوری اسلامی است. آنجا جهان است .

اینجا بیست و دوی بهمن آنجا عصر ارتباطات است .

ما در دهه ی فجر زندگی میکنیم. آنها در سده ی اینترنت .

در خانه ما هر کس یک شهید دارد. در خانه آن ها هر کس یک قایق تفریحی .

دارا در پیتزا فروشی کار میکند. سارا به فیزیوتراپی میرود. گردن او در تظاهرات کج شده است .

دارا و سارا به فرزندان خود فارسی یاد میدهند و برای آن ها نوار ایرانی میخرند. من به یک نوار آنها گوش داده ام :

آباد باشی ای ایران/ آزاد باشی ای ایران/ از ما فرزندان خود دلشاد باشی ای ایران