از من می‌شنوید هرجا که دیدید دارند تجلیلی از واسلاو هاول، رییس جمهوری سابق چکسلواکی، می‌کنند حواستان را جمع کنید. چون او چند سال است که تبدیل به نماد موفقیت پروژه‌ی کودتای آرام شده و از همین نظر یکی از محبوب‌ترین چهره‌های سیاسی بین حامیان پروژه‌ی گسترش دموکراسی (بخوانید گسترش بازار آزاد نوکر آمریکا) بخصوص نومحافظه‌کارانی مثل ریچارد پرل و پل ولفوویتز و جیمز ووزلی است.
مثلا نمی‌دانم یادتان هست یا نه که کنفرانسی چند ماه پیش در پراگ برگزار شد که بوش هم شخصا در آن حضور یافت و سخنرانی پایانی را کرد و رادیو اروپای آزاد (مادر «رادیو فردا») هم که رییسش، یعنی جف گیدمن، از نومحافظه‌کاران کمتر شناخته‌شده است حسابی به آن پوشش داد. در آن کنفرانس تنها سه ایرانی دعوت شده بودند: رضا پهلوی، عباس فخرآور و محسن سازگارا که این آخری بخاطر مشکلات ویزا (لابد هنوز پاسپورت آمریکایی‌‌اش حاضر نشده، مردک وطن‌فروش) نتوانست برود، ولی اسمش در میان دعوت‌شدگان بود. (فهرست کامل دعوت شدگان را ببینید.)
در این کنفرانس تجلیل اساسی از هاول و حرامژاده‌ی دیگری به نام نیتن شارانسکی که یک اولترا دست راستی اسراییلی و قهرمان نومحفاظه‌کارهاست کردند و فکر کنم اصلا مراسم با سخنرانی او هم شروع شد. کنفرانسی که تقریبا همه در آن از رفقای بین‌المللی نومحافظه‌کارها بودند: از جو سعد الدین ابراهیم بگیرید تا جو لیبرمن و خوزه ماریا ازنار اسپانیایی. طبیعتا می‌توانید حدس بزنید که اسراییل هم باید یک جای ماجرا باشد که حدستان درست است و یکی از مراکز تحقیقاتی دانشگاه تل آویو یکی از برگزارکننده‌های آن بود.
حالا شرح جایزه‌هایی که این حرام‌زاده‌ی آمریکاپرست گرفته طولانی است که می‌توانید از صفحه ی مخصوصش در وب‌سایت سورس‌واچ ببینید. ولی مثلا شدیدا مورد علاقه‌ی NED است و کلی هم از آنها جایزه و به به و چه چه گرفته.
حالا می‌خواهم طبق معمول بزنم به صحرای کربلا و بگویم جایزه‌ای که شیرین عبادی تازگی در ایتالیا و از بنیادی به نام Fondazione Vittorino Colombo گرفته دو سال قبلش به همین واسلاور هاول جاکش هم داده شده بود. سال قبلش هم به نخست وزیر باز هم شدیدا آمریکاپرست کرواسی به نام Ivo Sander، در سال ۲۰۰۲ به رییس جمهور سابق شیلی یعنی Patricio Aylwin Azocar که از بزرگترین مخالفان سالواتور آلنده بوده و طبعا باز محبوب آمریکایی‌ها، در سال ۱۹۹۹ هم Jerzy Karol Buzek که قبلا نخست وزیر لهستان از حزب‌های دست راستی بوده که طیعتا بخاطر خصوصی سازی سیستم درمانی و بازنشستگی لهستان آمریکایی‌ها دوستش دارند. (فهرست کامل گیزندگان قبلی جایزه را ببینید و اگر حوصله دارید خودتان اسم‌هایشان را گوگل کنید تا اسناد ادعاهایم را درباره‌ی این جانورها ببینید.)
حالا به نظر من آدم باید خیلی ساده باشد که فکر کند جایزه‌ای که در میلان به شیرین عبادی داده‌اند هیچ ربطی به جایزه‌‌های قبلی این موسسه ندارد و شیرین خانم عبادی اصولا تافته‌ی جدابافته‌ای است.
از این تیپ حمایت‌ها خیلی در این یکی دو سال از ابلهانی مانند گنجی و عبادی شده است که یا واقعا خودشان نمی‌دانند ماجرا چیست و معادلات قدرت پشت این حمایت‌ها را نمی‌بینند، یا اینکه من و شما را خر فرض کرده‌اند و نمی‌دانند که آدم به شک می‌افتد وقتی می‌بیند از یک طرف مرتب ضد بوش و جنگ روضه می‌خوانند، و از طرف دیگر مدام توسط کثیف‌ترین شبکه‌های قدرت دست راستی در آمریکا و اروپا حلوا حلوا می‌شوند.
حالا عبادی شانس آورده که من ایتالیایی بلد نیستم و وقت هم ندارم که بروم تحقیق کنم و ببینم اعضای هیات مدیره‌ی این بنیاد ایتالیایی یا هیات داوری آن چکاره‌اند و از نظر سیاسی چه مواضعی دارند. همین‌طور الان حوصله ندارم بروم ببینم که اسپانسر دیگر جایزه که ظاهرا شهرداری شهری کوچک به نام Albiate است چکاره است و مواضع سیاسی‌اش چیست.
همین اتفاق راجع به گنجی هم درباره‌ی جایزه‌ی اخیرش از موسسه‌ای کانادایی به نام Rights & Democracy افتاده بود که معروف است به ورسیون کانادایی‌ی سازمان محبوب خودم، National Endowment for Democracy و آدم‌های شدیدا بدنامی مثل سعدالدین ابراهیم آن را می‌چرخانند که قبلا به انگلیسی راجع به آن نوشته‌ام.
می‌خواهم بگویم که اولا گول حرف‌های ضد جنگ این آدم‌ها را نخورید. چون حتی رضا پهلوی هم مجبور است با حمله‌ی نظامی به ایران مخالفت کند. اگر می‌خواهید ببینید این آدم‌ها دنبال چی هستند بهتر است بروید ببینید چه کسانی از آنها حمایت می‌کنند و امکانات در اختیارشان می‌گذارند. بی‌خود نیست می‌گویند اگر می‌خواهی ببینی طرفت کیست، ببین دوستانش چه کسانی هستند و بعد هم اینکه خرجش را چه کسی می‌دهد.
