درچشمهی ِ ديوانگي
در زجر ِ ناهنجار ِ اين آوارگي
در ساحت ِ بيگانگي
پايان ِ دورافتادگي
برديده اي ؟
برعمق ِ اين گم گشتگي
خنديده اي ؟
از ديدگان ِ اشك بار
ظلم ِ جهان را ديده اي ؟
از ترس ِ اين اهريمنان
واخواست را برچيده اي ؟!
از قلب ِ خود
پرسيده اي ؟
به ايمني
رسيده اي ؟
در حيلهی پندار ِ کژ
روح و روان بسپرده اي ؟!
در انزواي ِ بستر ِ مغموم ِ دل
ياقوت ِ جان پرورده اي ؟
چون قطره هاي خون ِ مهر
از اوج ها ،
مقصود ِ خود بگزيده اي ؟
در حلقه هاي مبهم ِ هشياري و ديوانگي
به رازها
پي برده اي ؟
از حرص و نفرت هاي پوچ ،
از آزها
سرخورده اي ؟
طلسم ِ ” خود “
و ” ديگري “
بشكسته اي ؟
در شور و
در آرام ِ جان
دل بسته اي ؟
—-
ر. رخشاني
