از گلبارترین شاخه های این باور
دیگر بری نخواهد خاست
که آفتاب حقیقتی سوزان
گلبرگهایش را خسته
و دندان موران
عصاره اش را کشیده است.
از شهپران بالهای این ایمان
پرواز بلندی نخواهد رُست
که سموم داغ واقعیتی تلخ
آنها را به مقراض چیده است.
حتّی ضخیم ترین استوانۀ
این پوسیده تن درخت
دیگر تخته پارۀ زورق نمی شود
تا به امید او توان
دلی نه به دریا
که پارویی به برکه زد.
ما را به جستجوی چراغی دیگر نیازیست،
یاران؛
که به التزام ضرورتی ست
ماندن درین سرای
برای تنفّسی
و جست و کاوی کورمال.
سوم فروردین 1385
اتاوا
