با زبان تو…

تا ظلم ِ رفته دیگر به یادم نیاید

به کشف زبانی نو

              در تو می­نگرم. 

به جستجوی گرمایی ازلی

در شيارهای زمین

     بر تو دست می­سایم.    

با زبان ِ تو                                             

گردباد را وامی­دارم

تا ردّ ِ ایام را بپوشاند

و باران را

تا فراخسالی بروياند.

با زبان ِ تو

معناهای پوک را

به باد می­سپارم

و از ميان مفاهیم ِ شکافته

تک سیلاب­های کوتاه ِ من وُ تو را                

تا بلندای کوه فریاد می­زنم.

تا ظلم ِ رفته دیگر نیاید

دلسپرده به آفتابی داغ                                     شبم را

   همين جا

    بيتوته می­کنم.