مشت خاکی به دهانت
صلۀ مثنوی ناسازی
که جویدی و چنان عربده ای تف کردی
روزها پیش که برپا سازی
صحنۀ واقعی خون و جنون.
آنزمانی که بی افسار و مهار
کمری بسته بدی با غوغا
بهر سلّاخی انسان رشید،
به مَثَل مانستی
سگ منگی که درین دهکدۀ رنگارنگ
بیهش از بادۀ گستاخی و کف کرده دهن
پی گازیدن پایی و سنگی پرّان
پارسها می کردی.
خود هویداست از آن عربدۀ رو به هوا
که جنونت بدانجا کشیده است به پا
که زبان دگری نشناسی
بجز از لهجۀ مستهجن جنگ.
لاجرم خویش به جان بر چینی
میوۀ کشتۀ خونبار خودت.
آنکه آویخته بر دامن جنگ
خوش خورد حاصل آنرا بدرنگ.
بدرنگ: بی درنگ
بیست و یکم جولای 2004
اتاوا
