خورشید آذر است و هوا زهر زمهریر.
گرمای زندگی
کوچیده تا افقهای دور دست.
چشمان آسمان گهربار اشک سرد.
در دل نهفته ام تمنای صد بهار؛
می باردم سرشک وا اسفا های بیش وکم؛
دردم هوای روشن یک یار دلپذیر؛
چشمم به جانب رهکوره های پیچ پیچ.
باری، نوای آشنای غریبی
می خواندم به خویش:
ای رهگذار پیر گریزپای؛
گم گشته در بیابان صد خیال
افسرده در ژرف یک خواب بامداد:
آن هُرم پی مبارک خورشید نیمروز
کوچیده تا سرای سپیدار و سیب و تاک.
شاید
زمان هجرت انسان رسیده است.
شاید زمان هجرت انسان رسیده است.
یکشنبه پنجم شهریور یک هزار و سیصد و
هشتاد و پنج
اتاوا
