این روز‌ها از صدقه سر یکی از این پایگاه‌های اینترنتی، کانال های تلویزیونی داخل ایران را تماشا می‌کنم. هر شب یک چند دقیقه‌ای از این کانال به آن کانال میروم تا ببینم چه به خورد این ملت بد بخت میدهند. برنامه‌ها که البته اکثرا همه مزخرف و بی محتوا هستند ولی نکته‌ای که جلب توجه می‌کند کثرت تعداد گویندگان و مجریان ترک در صدا و سیمای جمهوری اسلامی است.
بعضی که بطور کلی لهجه دارند و دیگران که لهجه را به قول خارجی‌‌ها “ماسک” کرده اند،شکل و شمایلشان داد میزند که از خطه اذربایجان به تهران آمده اند. وقتی هم که گزارشگران برای تهیه گزارش به میان مردم تهران میروند، که دیگر واویلا، انگار از قلب تبریز گزارش میکنند. البته اشکالی ندارد. یعنی بنده سگ که باشم که بخواهم اشکال بتراشم.
چند سال پیش در هواپیما کنار یک ترک اهل ترکیه نشسته بودم. میگفت در سفرش به تهران با هر کس ترکی صحبت کرده جواب شنیده. انگار در خود استانبول باشد.
یادم می‌‌آید زمان ما سه گروه ترک در تهران بودند؛ یکی بعضی افسران و درجه داران ارتش ، دوم برخی معلمان ریاضی ، و گروه سوم هم بقال‌هایی بودند که دکان دو نبش داشتند و اسم بقالی‌شان یا دریانی بود و یا تبریزیان.
این روز‌ها در تهران اگر به بازار فرش فروشان سر بزنید، بورس بورس فرش‌های تبریز است. از مال کاشان و کرمان و نایین چندان خبری نیست. زبان رایج هم البته ترکی میباشد. حاج آقای صاحب حجره البته آقا زاده را که در تهران بزرگ شده به دکان میاورد که هم راه و رسم کاسبی را بیاموزد و هم در نقش مترجمی ایفای وظیفه کند.
یکی از دوستان میگفت “بعد از انقلاب دور دور ترک هاست”. خوب باشد. مفت چنگشان. ما که بخیل نیستیم. این ما بودیم که صحنه کارزار را خالی کردیم و به خارج در رفتیم. آنها که ماندند بگذار حالش را بکنند. به علاوه، رهبر هم از خطه اذربایجان آمده و شخص دوم مملکت هم که ظاهرا اهل استان کرمان است، چهره اش به ترکمانان میماند.
یاد فیلم “طعم گیلاس” کیا رستمی می‌‌افتم. آقای بدیعی، قهرمان فیلم، که در لایه نمادین داستان سمبل ایران است، سوار بر یک رنج رور نمره قم به دنبال کسی میگردد که بعد از اینکه او خود کشی کرد و در قبر از قبل کنده حود خوابید، به رویش چند بیل خاک بریزد. اشغال جمع کن لر و سرباز کرد و طلبه افغان انجام این درخواست را نادرست می دانند و از قبول آن سر باز میزننند. در نهایت آقای باقری ترک که در موزه علوم طبیعی کار می‌کند، با اکراه و به دلیل احتیاج مالی درخواست آقای بدیعی را می‌پذیرد.
باشیم تا صبح دولتمان بدمد…………
