پس از انتخاب سارا پیلین به عنوان معاون رییس جمهوری از سوی جمهوری خواهان، گفت و گو های زیادی درباره این انتخاب مطرح شد. یکی از این بحث ها مساله ای بود که توسط برخی رسانه ها مطرح شد مبنی بر این که سارا پیلین یک فمینیست است (همان رسانه هایی که در حالت عادی به هیچ عنوان اسمی از فمینیسم نمی آوردند). در زمانی که حتی وجود یک سقف شیشه ای (نامرئی) برای کسب سمت های مهم توسط زنان از طرف محافظه کاران آمریکایی انکار می شد در عرض یک شبانه روز همان افراد به طرفداران سر سخت شکستن این سقف تبدیل شدند و شروع به صحبت از این کردند که خانم پیلین این سقف را خواهد شکست.
این بحث باعث شد که فعالان حقوق زنان و فمینیست های معتبر از نسل های مختلف دست به قلم ببرند تا این آب گل آلود را کمی صاف تر کنند و با شفافیت به این سوال بپردازند که آیا سارا پیلین یک فمینیست است؟ و آیا او نماینده زنان آمریکایی است؟ پاسخ کوتاه به این سوال یک «نه» بزرگ است. نه تنها پس از انتخاب پیلین هیچ گروه فمینیستی معتبری از این انتخاب حمایت نکرد بلکه هزاران زن که در حرکت های فمینیستی هم فعال نبودند برخاستند تا فریاد کنند که این انتخاب به نفع زنان نیست [۱]. برخلاف تبلیغات برخی محافظه کاران آمریکایی سارا پیلین اولین زنی نیست که برای معاونت رییس جمهوری در آمریکا نامزد شده است. در سال ۱۹۸۴ جرالدین فرارو اولین زنی بود که این نامزدی را از آن خود کرد [۲]. با این حال انتخاب یک زن به عنوان نامزد معاونت رییس جمهوری جای خوشحالی دارد کما این که گروه های زنان از این مساله خوشحال هستند ولی در عین حال مخالفت سرسخت خود را با این نامزد انتخاباتی اعلام کرده اند. چرا؟
سوال این است که آیا یک زن به طور اتوماتیک مدافع حقوق زنان است؟ آیا حقوق زنان به معنی حقوق «یک» زن است؟ آیا حقوق برابر به این معنی است که همه زنان به یک سیاستمدار کمک کنند یا این که به این معنی است که سیاستمداران به خواسته های زنان توجه کنند؟ و آیا کسی که از فعالیت برابرخواهانه فمینیست ها استفاده می کند و به شغلی که قبلا برای زنان غیر قابل دسترسی بود دست می یابد خود به خود یک فمینیست محسوب می شود؟ ولو این که برنامه های این زن در گذشته و در آینده مخالف حقوق زنان باشد؟
فمینیست های جوان در آمریکا می گویند : «ابدا! به هیچ عنوان!» – مریم زویلا پرز و آن فریدمن – وبلاگ فمینستینگ – ۱۲ سپتامبر ۲۰۰۸ [۳]
مریم پرز می گوید : ما دو دلیل عمده داریم که چرا سارا پیلین قطعا یک فمینیست نیست. یکی این که مشخصا او مخالف دادن حق انتخاب به زنان در زمینه حاملگی و سقط جنین است و تنها اجازه دو انتخاب به زنان می دهد: یا به دنیا آوردن بچه و یا دادن این بچه به پرورشگاه پس از زایمان. حتی اگر تصمیم بر به دنیا آوردن بچه نیز باشد خانم پیلین زنان را حمایت نمی کند (مگر این که دختر خودش باشد). یکی از کارهایی که او در زمان قدرتش در آلاسکا کرد کاهش بودجه برای یک پناهگاه دختران حامله زیر 18 سال بود.
او با سقط جنین در همه حال مخالف است حتی هنگامی که به زن تجاوز شده باشد و یا کودک از زنای با محارم به وجود آمده باشد. مشخصا این یک موضع فمینیستی نیست.
آن فریدمن هم می گوید : حرف های زیادی در این باره زده شده که پیلین در عین حال که مادر است کار هم می کند. ما فکر می کنیم این خیلی قابل تقدیر است و دست مریزاد بر زنی که بتواند تعادل میان بزرگ کردن فرزندان و داشتن یک شغل پر قدرت را حفظ کند. ولی همین زن حاضر نیست که از سایر مادران شاغل حمایت کند. جان مک کین که نامزد ریاست جمهوری همراه با پیلین است اولا حامی شرکت هایی است که بر اساس جنسیت نسبت به کارمندان زن تبعیض روا می دارند. ثانیا او با افزایش بودجه ایالتی برای بیمه درمانی کودکان مخالفت کرده است [این در حقیقت بار بیشتری بر دوش مادران شاغل است] و همچنین او موافق با کاهش بودجه برای «برنامه مرخصی خانواده و بیماری» بود. و ما می دانیم که این برنامه «مرخصی خانواده و بیماری» برای مادران شاغل بسیار اهمیت دارد.
ما واقعا می خواهیم تاکید کنیم که فقط به خاطر این که یک نامزد انتخاباتی یک زن است (مانند سارا پیلین) دلیل بر این نیست که او «نامزد زنان» است. و جواب این سوال که آیا سارا پیلین فمینیست است این است: ابدا! به هیچ عنوان.
هیلاری کلینتون زنی بود که فمینیست های آمریکا و زنان آمریکایی از او پشتیبانی کردند ولی این پشتیبانی تنها به این دلیل نبود که او زن بود. بلکه به این دلیل بود که برنامه های او و کارنامه او مملو از تلاش برای حقوق زنان و تلاش برای مسایلی که زنان را بیشتر تحت تاثیر قرار می دهد بود. مسایلی مانند اقتصاد و بیمه درمانی (زیرا فقردر آمریکا بیشتر گریبان گیر زنان است). حال جمهوری خواهان با انتخاب سارا پیلین که زنی بسیار محافظه کار است، تلاش دارند که از این آب گل آلود ماهی بگیرند و در حقیقت زنی که هرگز پشتیبان حقوق زنان را نبوده به عنوان یک جایگزین برای هیلاری معرفی کنند و با این گل آلود کردن آب از نیروی زنان که همواره اکثریت به نفع دموکرات ها رای داده اند استفاده کنند.
با این که پیلین خود را به عنوان یک مادر که پنج بچه دارد و یک زن معمولی معرفی می کند و از این طریق سعی بر این دارد که خود را «یکی از شما زنان» نشان دهد، ولی در عین حال زمانی که شهردار شهر واسیلا بود برای زنان آلاسکا درد و رنج به ارمغان آورد. یک نمونه آن در مورد زنانی است که مورد تجاوز واقع شده اند. در آمریکا کسانی که مورد تجاوز جنسی واقع شده اند باید آزمایشی را انجام بدهند که بتوانند این تجاوز را ثابت کنند. درجرایم وبویژه جرایم خشن هرگز هزینه تحقیق پلیس پس از ارتکاب یک جرم به عهده فرد مظلوم نیست. با این استدلال در سال ۲۰۰۰ زمانی که یک دموکرات فرماندار آلاسکا بود قانونی تصویب شد که می گفت هزینه این تست هرگز نباید توسط شخصی که مورد تجاوز قرار گرفته پرداخته شود. طبق این قانون در تمام شهرهای آلاسکا هزینه این تست باید برعهده پلیس شهر می بود. ولی شهر کوچک واسیلا از اجرای این قانون سر باز زد و شهردار این شهر کسی نبود به جز سارا پیلین. در شهر واسیلا زنانی که مورد تجاوز واقع می شدند باید خود هزینه این تست را می پرداختند و پلیس شهر واسیلا حاضر نبود که این هزینه را تقبل کند[۴] [۵]. هزینه این تست برای زنان این شهر قیمت هنگفت ۳۰۰ تا ۱۲۰۰ دلار بود، هزینه ای که برای بسیاری غیر قابل پرداخت است. آیا کسی که زنان را در ضعیف ترین وضعیت تنها می گذارد طرفدار زنان است؟
فمینیست های قدیمی در آمریکا می گویند:«فمینیسم هرگز در تلاش برای گرفتن یک شغل برای یک زن نبوده است» – گلوریا استاینم – لس آنجلس تایمز- ۴ سپتامبر ۲۰۰۸[۶]
خبر خوب این است: زنان در عرصه سیاست آن قدر تاثیر گذار شده اند که حتی جناح راست ضد فمینیست (همان کسانی که در حال حاضر حزب جمهوری خواهان را چسبیده اند) در تلاش است که شکاف جنسیتی را با انتخاب یک معاون رییس جمهوری زن کاهش دهند. این را مدیون زنان (و بسیاری از مردان) هستیم که در طی سالها برای حقوق برابر اجتماع و تحصن کرده اند، اعتصاب غذا کرده اند و در مراکز رای گیری با خشونت مواجه شده اند تا این که زنان بتوانند رای بدهند. ما این را مدیون شرلی چیسهولم [۷] هستیم که برای اولین بار تابلوی «تنها برای مردان سفید» را از کاخ سفید برکند و مدیون هیلاری کلینتون هستیم که با وجود تمسخرها و توهین های ضد زن به تلاش خود ادامه داد و 18 میلیون رای از آن خود کرد.
ولی خبر بهتری هم هست: این تلاش جناح راست موفق نخواهد بود! این بار اولی نیست که یک رییس، زنی ناکارآمد را برای یک مقام انتخاب کرده تنها به این دلیل که با رییس موافقت می کند و در حالی که این زن تقریبا با تمام چیزهایی که سایر زنان می خواهند یا به آن احتیاج دارند مخالف است. فمینیسم هرگز در تلاش برای گرفتن یک شغل برای یک زن نبوده است. بلکه فمینیسم برای عادلانه تر کردن شرایط همه زنان است. مساله بر سر گرفتن یک تکه از کیک موجود نیست، چون این کیک به همه ما نخواهد رسید. مساله بر سر پختن یک کیک جدید است. . انتخاب سارا پیلین به این سمت روش درستی برای جذب زنان از جمله زنانی که به شدت از هیلاری کلینتون حمایت می کردند،نیست. پیلین به جز یک کروموزوم هیچ شباهت دیگری به هیلاری کلینتون ندارد. سخنرانی تفرقه آمیز و دروغین پیلین نتوانست حقیقت حزب جمهوری خواهان را پنهان کند، حزبی که تعداد نمایندگان مرد آن دو برابر تعداد زنان هستند، حزبی با یک نامزد ریاست جمهوری که توسط جناح راست کنترل می شود و اصولی مخالف با هر اصلی که نامزدی کلینتون بر اساس آن بود (و نامزدی اوباما هم) – اگر به خاطر انتخاب نشدن کلینتون به مک کین و پیلین رای دهیم مثل این است که بگوییم :« کسی کفشم را دزدید پس من پایم را قطع می کنم »
باراک اوباما و معاون او “جو بایدن” با وجود این که زن نیستند ولی در زمینه حقوق زنان بسیار پیشروتر از خانم پیلین هستند. از جمله این که جو بایدن در سال ۱۹۹۴ به شخصه «قانون خشونت بر ضد زنان» را نوشته و در پارلمان آمریکا ارایه کرده است[۸]، قانونی که جمهوری خواهان و بویژه جان مک کین با آن مخالف بودند. بنابراین ما مردانی را می بینیم که در مسند قدرت از زنان حمایت می کنند کما این که مردان برابری طلب همواره در حرکت های حقوق زنان نیز به چشم می خورند.
در حال حاضر جمهوری خواهان آمریکا در گل آلود کردن آب مهارت استثنایی و خاصی دارند. بویژه این که نه تنها حزب مخالف را با تمام شدت و با برچسب های دروغین می کوبند، بلکه خود را نیز به عنوان چیزی که نیستند معرفی می کنند و در زمان انتخابات مانند گرگی در لباس بره در می آیند. نمونه بسیار روشن این رفتار این بود که جرج بوش به هنگام فعالیت های انتخاباتی اش برای ریاست جمهوری آمریکا در سال ۲۰۰۰ خود را به عنوان یک هوادار سرسخت محیط زیست معرفی می کرد [۹]. با این وجود امروز می بینیم که کسی در سیاست های ضد محیط زیست دولت جرج بوش شکی ندارد. از جنبه های دیگری که می توان به این تناقض آشکار اشاره کرد این است که جمهوری خواهان همواره از پشتیبانان سرسخت شرکت های عظیم و افراد پولدار و از مخالفان کمک به مردم معمولی و فقیر بوده اند ولی با این حال در زمان انتخابات خود را به عنوان «آدم های معمولی» و نماینده مردم و دموکرات ها را به عنوان «آدم های نخبه گرا» معرفی می کنند. حال سوال این است که وقتی مردم معمولی احتیاج به بیمه درمانی دارند چطور حزبی که خود را هوادار مردم معمولی معرفی می کند با بیمه درمانی مخالف است؟ وقتی حزبی مخالف درآمد برابر بین زن و مرد است چطور می تواند خود را به عنوان پشتیبان زنان معرفی کند؟ این واقعا از عجایب محافظه کاران آمریکاست.
* این مقاله برای نخستین بار در سایت کانون زنان ایرانی نوشته شد
روجا بندری
نویسنده از فعالان کمپین یک میلیون امضا در کالیفرنیا ، دانشجوی دکترای مهندسی برق در یو سی ال ای و برنده جایزه ملی علوم آمریکاست.
منابع :
1- http://womenagainstsarahpalin.blogspot.com
2-
3-
4- http://www.frontiersman.com/articles/2000/05/23/news.txt
5-
6- http://www.latimes.com/news/printedition/opinion/la-oe-steinem4-2008sep04,0,1290251.story
7- http://www.pbs.org/pov/pov2005/chisholm
8- http://endabuse.org/vawa/display.php?DocID=34005
9-
10- http://www.ontheissues.org/Joe_Biden.htm
11- http://www.ontheissues.org/Barack_Obama.htm
