ای شراب ریخته از جام من؛
بی نیاز از عشق بی فرجام من؛
بر جهیده از قفس وز دام من؛
چون توانم آرمت آسان به چنگ؟
در پس صد گفتمان پنهان شده؛
خفته در هر سینه ویران شده؛
همنشین جان و اندر جان شده؛
پس چگونه یابمت عاری ز رنگ؟
تا که پیمان محبت بسته ایم؛
هم ز زنجیر منیّت رسته ایم؛
تا به دریای غنا پیوسته ایم؛
کی فتد ما را به دل سودای جنگ؟
تا سرای ساکن دلدار من
می دود هر ذره ای بی خویشتن؛
آن دلی کو در نیابد این سخن؛
در جهان بسیار نبود پاره سنگ؟
این سخن تا سینه کیهان رود؛
تا به پای مرز بی پایان رود؛
چیست تا فکر هر انسان رود؛
کو نمی رقصد درین آوای چنگ؟
یازدهم آبانماه 1387
اتاوا
