بزغاله وش

ننگی به بار آورده او بی تاج شاهان بر سرش

هم بر خودش لعنت بود هم بر پدر، هم مادرش

حامی جنگ می آید او؛ یار تفنگ می آید او

این مرده ریگش مانده از جد کریه المنظرش

صد گونه لوده یار او، دلبستگان کار او

خود نقش لوتی بازد و ایشان به نقش عنترش.

می رقصد و کف می زند؛ بر ضرب و بر دف میزند

حرف مزخرف می زند با خنده دور و برش.

شب لاف گوهر می زند؛ حرف سبکتر می زند

اجداد او مزدور بود؛ مشکوک باشد گوهرش.

یار فرنگی دارد او؛ چنگال جنگی دارد او

خوی پلنگی بوده در کانون و کنه باورش.

پرویز دوران گشته او؛ یار انیران گشته او

بر این امید نا امید تاجی گذارند بر سرش.

گوشش به فرمان عدو؛ دستور گیرد مو به مو

بزغاله وش از روی جو پرد چو پرّد رهبرش.

از تو عجب دنیای دون؛ همواره آری بد شگون

دونان سر قدرت نهی، یا چون مگس دور و برش.

گفتار زیبا می زند؛ دم از مسیحا می زند

دم خروسش را ببین بر ناو طیّاره برش.

از صلح و سازش دم زند؛ حرف از نوازش می زند

این ادعا ها جان من؛ باشد دروغ دیگرش.

نه گرگ آهو می شود؛ زین سو بدان سو می شود؛

طبع درنده خوی او همیشه باشد سرورش.

پول کلانش را ببین؛ گسترده خوانش را ببین؛

این هرگزت باور شود باریده گوهر بر سرش؟

جفت دبلیو گشته او؛ با های و با هو گشته او؛

با غارت همسو گشته او؛ او بار شد، این قاطرش.

پانزدهم آبانماه 1387

اتاوا