مژده ای دل کآفتاب اینک رسید
از ستیغ رأس مارون بر دمید
از شعاع روشن انوار او
بردمیده بر جهان صبحی سپید
دامن آن ظلمت دژخوی را
با صلای روشنایی در درید.
روزگار یأس و حرمان در گذشت
از زمین روییده گلهای امید.
روزهای شادمانی می رسد
گرچه بر خاک اوفتاده صد شهید
گرچه سفاک است و خونریز این عدو
ناتوان افتاده اینک این پلید.
در ازای مشت خنجر می خورد
دم به دم از دست این خلق رشید.
خلق رادی گشته اینک سر بلند
پیش روی احمد آمد روسپید.
چون که روز فتح از ره در رسد
سجده کن بر رب سبحان حمید.
از قبال لطف آن بالا بلند
چشم دشمن تلختر روزی ندید.
کز شکوه و هیبت آورد او
خصم دون می لرزدهمچون برگ بید.
سست بنیان گشته بیت العنکبوت
کو نمودی یک زمان سدّی سدید.
کی توانی کرد اشمار ای پسر
کارسازیهای استاد مجید؟
2006
اتاوا
