ای یار پریچهره؛ باز آر به طنازی
طرحی دو سه تبریزی، نظمی دو سه شیرازی.
تا چند به خاکی تو؟ چون بره هلاکی تو؟
بال و پر خود بگشا؛ آماده شو پروازی.
باید که بزرگ آیی؛ چون کوه سترگ آیی:
افراشته بالایی چون سیم کله رازی.
تا خام بمانستی، اسطوره ندانستی،
نه لایق و همباز پرواز بلند بازی.
ای ساقی بی ایمان؛ دین داده به یک نانی؛
آن عزت نفسانی گردیده ترا بازی.
آن شهپر پروازت نشکست به توفانها،
آن لحظه شکستی که بر پست شدی راضی.
باری به خودآ یارا؛ دستی به سما بردار؛
با رب جهان بگشا آن مهر به سر رازی.
زوخواه به درد دل از غصه خلاص آردت
وانگه دهدت از جود بال و پر شهبازی.
تا کان قناعت او بر روی تو بگشاید
در بند گران آرد دیو ولع و آزی.
چون راه همی یابی آن حضرت والا را
بیدار جهان باشی: آماده چو سربازی.
وارسته اگر آیی خوش خوان و غزل گویان،
نوشی تو شرابی خوش با حافظ شیرازی.
سیم کله رازی: آن کس که اهل ری است و کلاه نقره ای بر سر دارد. کنایه از دماوند است.
ساقی بی ایمان: گوینده این ابیات بالغ بر ده سال برای گذران زندگی در یک رستوران در اتاوا بارتندر بوده است.
2005
اتاوا
