ما زیرک دورانیم تا دور زمین باشد.
افسانه نمی خوانیم؛ بس نکته درین باشد
بی پرده سخن گوییم: تکرار مکرر شد
با یار به پیمانیم بیش و کم همین باشد.
آرام نمی گیریم تا خانه ی آرامش
گر جای قرار آن نیست، پس خلد برین باشد.
رودیم و خروشانیم پا بسته ی یک بستر
پوینده به زندانیم چون بوالعجب این باشد؟
هشیار نمی دانیم آن کو ره دیگر شد
گر صاحب دنیا و گر عالم دین باشد.
زان روز که دزدیدیم یک بوسه ز لبهایش
از هجر در افغانیم؛ سوز دل ازین باشد.
خورشید درخشانیم از پرتو لبخندش
چون ابر بهارانیم تا روش غمین باشد.
صد پوست در افکندیم تا رو به کمال آریم
بنگر که گرانجانی باما چه عجین باشد.
یکشنبه چهارم اسفندماه 1387
اتاوا
