مدتهاست که هروقت صحبت از فوتبال ایران می شود نام فردوسی پور و برنامه 90 هم بدنبال آن مطرح می شود.محبوبیت فرودوسی پور به دلیل توانائی ها و دانش وی در مورد فوتبال ایران و جهان نیست .
البته شکی نیست که ایشان آگاهی خوبی در این زمنیه دارد و لی از آنجا که کسی در جمهوری اسلامی نمی تواند به اسب شاه (ولی فقیه) بگوید یابو و از فدراسیون فوتبال و یا مربیان باشگاه های اصلی کشور که سپاهی اطلاعاتی (نظامی) هستند انتقاد کند ولی فردوسی پور توانسته این کار را تا حدودی انجام بدهد، در یک رسانه انحصار گرایانه، برنامه پرمخاطبی را داشته باشد. لذا این پربییننده بودن را نمی توان تنها دلیل تبحر و یا صداقت فردوسی پور دانست .
متاسفانه از انجا که امکان برای همه مجریان شایسته مردم ایران در استفاده از امکانات صدا و سیمای دولتی نه تنها عادلانه نیست که فراهم نیست بنابراین فردوسی پور با کمی شهامت انتقاد، مورد حمایت بسیاری از مردم قرارمی گیرد که تشنه این هستند که کسی جرئت کند سوالات انان را از مقامات بپرسد بدون اینکه محارب با خداو یا رسول و یا بچه محلهای رسول خدا و … بشود.
فردوسی پور در اندازه های تلویزیون جمهوری اسلامی هست و تا اندازه های یک تلویزیون درست و حسابی و آزاد فاصله زیادی داردالبته امیدواریم که همین فردوسی پور هم کله نشود ولی بهتر است که کمی هم ادب داشته باشدو فرهنگ سازی کند .
فردوسی پور وقتی در حال مصاحبه کردن و یا صحبت کردن با مهمان برنامه هست یا چشمش جای دیگری هست و یا دنبال چیزی در کامپیوتر می گردد که بی احترامی کامل به شرکت کننده د رمصاحبه هست.
به عنوان یک روزنامه نگار و مجری برنامه تلویزیونی باید گفت، .فرق نمی کند این فرد مهمان و یا مصاحبه شوندهد چه کسی هست؟ یک مربی درجه اول جهانی یا یک توپ جمع کن و یا تماشاچی، یک مجری منصف و عادل باید با همه با احترام یکسان بر خورده کرده وبرای آنان و شخصیت انان احترام قائل شود . باید به حرفهای آنان حتی اگر فکر می کند چرند و یا غیر واقعی باشد گوش کند واجازه بدهد که حرفشان را تمام کند ونظرات و یا دلایل و مدارک خود را در زمان خودش به بینندگان ارائه دهد. مجری خوب نباید مانند فردوسی پور. مدام حرف خودش را تکرار کند. باید سوال کرد و اطلاعات لازم را برای تصمیمی گیری درست به بیننده و یا خواننده و شنونده، فراهم کرد. باید اجازه داد مردم، قاضی باشند نه مجری .
