با انسانی زیرک، باهوش، نابغه، و محترم (که خرش هم بسیار می رود) گفتگو میکردم.
گفت “تو یک نابغه ای، اما هرگز هیچ خری نخواهی شد”.
بفکر فرو رفتم.
این جمله چند روزیست مرا کلافه کرده، دست از سرم بر نمی دارد. افکار گوناگون در جنگی خونین با هم به مبارزه برخاسته اند. از طرفی می خواهم به دنیا ثابت کنم من هم می توانم خری از خرها باشم و تصمیم می گیرم که در راه خر شدن هر قدمی را بردارم. از سوی دیگر می خواهم فریاد بزنم که “دنیا پر از خر است و من همان گوساله ای که هستم خواهم ماند”
البته اگر هم قرار بر این باشد که خری باشم، هنوز نمی دانم چه خری می توانم باشم. آیا موفقیت یک انسان از دید دیگران ارزیابی می شود یا از دید خود او؟ و بر چه اساسی؟
به ساز چه کسی باید رقصید تا روزی جزو خرها شد؟ که روزی غریبه ای بگوید “او نه تنها یک نابغه بلکه خری هم هست” و در پاسخ بشنود “آری، او خرش هم بسیار می رود” و آیا اگر به این مقام نرسم پشیمان خواهم شد؟ آیا می توانم دلخوش به گوساله بودن باشم و یا تا آخر عمر حسرت خر نشدن را خواهم خورد؟
آری، چند روزیست که به خر شدن می اندیشم.
باید از این شخص تشکر کنم که مرا به فکر واداشت.
اما صبر خواهم کرد تا روزی که خر شده باشم…در آن زمان از او بسیار تشکر خواهم کرد.
تشکر خواهم کرد که با جمله ای کوتاه و پر معنی درهای طویله را به روی من گشود
