فتادم صد هوس در دل چو آمد روی زیبایت
دل و جانم به لرز افتاد از آن ساق پریسایت.
چو دانه هر سحر خواهم نمودن پیرهن را چاک
چو از خاور پدید آید زر نور فریبایت.
جهان پیوسته می خندد نقاب از چهره چون گیری
چه رمزی خفته است؛ یارب، پسِ جادوی سیمایت؟
دلا؛ گفتم صلای بامداد آمد؛ رحیل کوچ باید زد
که شب را تا سحر بردیم خیال خام و رؤیایت.
صلاح کار چون جویی ز قلب رفته ی چهری؟
چون او دیوانه وش گردد پی حسن هویدایت.
سی و یکم فروردین 1388
اتاوا
