نگارش یافته توسط رزیتا
۲۶ ارديبهشت ۱۳۸۸
سكرات موت
خواندن خبر اتهام جدید “مفسد فی الارض” برای یاران ایران مرا به این اندیشه فرو برد كه چرا سالها تجربه ی مقابله با امر بهائی برای ستیزه گران درس عبرتی نشده است. به حتم و یقین مفترین بیش از هر كس دیگری بر بی گناهی بهائیان و واهی بودن اتهامات وارده آگاهند، و بهتر از هر كس می دانند كه هر زمان برای مخالفت با این امر اقدامی نمودند و بحرانی ایجاد كردند، نتیجه ی معكوس گرفتند.
به فرموده حضرت بهاءالله:
گمان نموده اند که به قتل و غارت و نفی احبای الهی از بلاد توانند سراج قدرت ربانی را بیفسرند و شمس صمدانی را از نور باز دارند غافل از اینکه جمیع این بلایا به منزله دهن است برای اشتعال این مصباح کذلک یبدل الله ما یشاء و انه علی کل شیء قدیر (2)
اما آیا چاره ی دیگری برای ایشان متصور است؟ آیا با سكوت، نادیده گرفتن و سانسور توانستند جلوی تقدم امر الهی را بگیرند؟ آیا با ایجاد تضییقات پیدا و پنهان اقتصادی، اجتماعی و تحصیلی توانستند جامعه بهائی را منزوی نمایند؟ آیا این را نمی توان سكرات موت تفكری دانست كه خود را به اسلام منسوب می داند اما با دور افتادن از حقیقت شریعت مقدس محمدی تبدیل به مدافع منافع گروهی خاص گردیده است؟
شیخ كُلینى (در معنی سكرات موت) روایت كرده از حضرت صادق(علیه السلام) كه حضرت امیرالمؤمنین(علیه السلام) را درد چشمى عارض شد حضرت رسول (صلى الله علیه وآله وسلم) به عیادت آن حضرت تشریف برد دید او را كه صیحه و فریاد می كشد، فرمود كه آیا این صیحه از جزع و بیتابى است یا از شدّت درد است؟ امیرالمؤمنین (علیه السلام) عرض كرد یا رسول الله من هنوز دردى نكشیده ام كه سخت تر از این درد باشد. فرمود یا على چون ملك الموت نازل شود به جهت قبض روح كافر، با خود بیاورد سیخى از آتش، پس بیرون كشد روح او را با آن سیخ، پس صیحه كشد جهنّم. حضرت امیرالمؤمنین (علیه السلام) چون این را شنید برخاست و نشست و گفت: یا رسول الله، اعاده فرما بر من حدیث را، زیرا كه دردِ مرا فراموشى داد. پس گفت: آیا از امّت شما كسى به این نحو قبض روح می شود؟ فرمود: بلى! حاكمى كه جور كند و كسى كه مال یتیم را به ظلم و ستم بخورد و كسى كه شهادت دروغ دهد. (3)
آیا اینان نمی خواهند عبرت بگیرند؟ جور و ظلم و دروغ تا چند؟ اعتبروا یا أولى الأبصار.
متحرّی
