تمام دهر حیران است ازین شهدی که ما خوردیم.
شگفتیها نمود استاد ازین راهی که ما بردیم.
چها بنهفته در این می که سحر زندگی دارد؟
زبان چامه بگشودیم از آن دولت چو برخوردیم.
چه می ترسانییَم از مرگ باغ زندگی؛ ای دل؟
چه سان بُد لحظه ای ما را که خوش خوردیم و نامُردیم؟
کنون کز خاک روییدیم به روی ما بتاب؛ ای خور،
چه سود آن روز اگر تابی که ما در خاک افسردیم؟
اگر با غارت توفان جدا شد شاخه ای از ما
ندید آن دیدۀ بینا که ما هرگز نپژمردیم؟
هوای صحبت دلبر به ما روح دلیری داد،
وگرنه آن شجاعت کو که گوید ما چنین گُردیم؟
بگو: “چهری نیاز تو به لعل لعبت یار است؛
بجوی آن بادۀ صافی که در پنجاه ما دُردیم”.
دوم تیرماه1388
اتاوا
