در پاسخ به دعوت ایران، یک انعکاس
همه می دانند مقابلهء افراد دست خالی با حکومت ایران چه عقوبتی دارد. ایران و ایرانی ها کم ندیده اند کسانی که جان و جوانی خود را روی یک قطعه شعر، چند خط نوشته در یک بلاگ، یک پیراهن خونین، یک سخنرانی، و یک فریاد اعتراض گذاشته اند. بعد از این همه قتل و حبس و تنبیه و شکنجه، چرا مردم ایران گروه گروه خود را در معرض تیر جلادان قرار می دهند؟ چرا با تماشای آنچه که بر همکلاسان و همسایگان و همدوشانشان رفت نمی ترسند و نمی روند در پستوی خانه شان قایم شوند؟ چرا باز به دنبال مقابله با زورگویان و متقلبان هستند؟ نمی دانند تفنگ ندارند؟ نمی دانند رهبر ندارند؟ نمی دانند حزب ندارند؟ نمی دانند پشتیبانی ندارند؟ نمی دانند در برابر شقاوت سرکوبگرانشان یارای مقاومت ندارند، سرشان می شکند و تنشان پاره می شود؟ نمی دانند گلوله می کشد؟ چاقو می برد؟ چماق می شکند؟
چرا، می دانند. از من و تو بهتر می دانند. دیدند خون را. دیدند کبودی ها را. دیدند شکستگی ها را. دیدند محرومیت از تحصیل ها را. دیدند مینی بوس های سبزرنگ را. دیدند بسیجی ها را. دیدند شلاق زدن ها را. دیدند تشییع جنازه ها را. دیدند حجله های خاموش مرگ اینهمه جوان را.
اما آنچه که آن ها را فرا می خواند، بیرون می کشد، به داخل خیابان هل می دهد، و در میان جمعیتی از هم پیمانانشان غرق می کند، بهایش امروز بیش از همیشه به داشتنش می ارزد. و آن آزادی است. این همانی است که ما نیز می خواستیم اما شهامت پرداخت هزینه اش را نداشتیم. نسل ما نیز مانند همین نسل آن را می خواست، اما نمی توانست، اما نتوانست. این نسل می خواهد ومی تواند. اگر امروز نه فردا. اگر فردا نه روزی دیگر. این نسل که شهامت مقابله با گلوله و چوب و زنجیر و قمه را دارد می تواند. آینده از آن اوست. آزادی از آن اوست. چون می تواند.
ج.ی.
……..
لالای سبز ما
در قامت جوان تو بخواب رفته است
……..
لالای سبز ما
در قامت جوان تو بخواب رفته است
بیدار می شود اما
با رویشی عظیم، با هر قطره خون تو
منتظر بمان
ای سبز سبز
خورشید از لابلای این همه ابر سیاه وشوم
در آستانه ی دمیدن است
با چشمهای باز خود ندا در صحنه ی نبرد
منتظر بمان
منتظر بمان
