روزی ایران من دوباره دلشاد خواهد شد. از گوشه های بازارهایش تا سنگفرش خیابان هایش پر از صدای خنده و هلهلهء شادی خواهد شد. برتخت قهوه خانه هایش، زنان و مردان به گفتگو و خوشحالی خواهند نشست. بچه هایش، فارغ از فراگیری آنچه باید در اندرون گفت و کرد و آنچه در بیرون گفت و نمود، مشغول بازی و فراگیری و بالندگی خواهند شد. پیرمردهایش، خالی از فریادهای فروخفتهء قرون خواهند شد. جوانهایش پر از امید و شوق خواهند شد.
زنانش، آزاد از بندگی رخت و امر، به خلاقیت و تفکر و تولید مشغول خواهند شد و شانه به شانهء مردانش که شانه هایشان را بالاخره از خفت ظلم به زن راست کرده اند، راه خواهند رفت. مادرانش، به فرزندانشان تفکر و عدالت می آموزند و هرگزدوباره در سوگ فرزندانشان مرثیه خوان نخواهند شد. پدرانش، از کمرشکستگی بی عدالتی و رنج معاش قد راست خواهند کرد و قادر به کسب معیشت با شرافت خواهند شد.
کارگاه هایش تولید خواهند کرد. آتلیه هایش خلق خواهند کرد. چاپخانه هایش بدون هراس نشر خواهند کرد. سینماهایش بدون تشویش نشان خواهند داد.
روزی، ایران من پر از موسیقی شاد و سرزنده خواهد شد. رقصندگانش خواهند رقصید. نوازندگانش خواهند نواخت. شاعرانش خواهند سرود و مردمانش دیگر معنی “حرف ممنوع” را نخواهند دانست. بر مزار شهدای راه آزادیش نورافکن تجلیل و بزرگداشت روشن خواهد شد و گورهای دسته جمعی زمانی دیگر، به مکانهای جشن آزادی و استقلال و افتخار تبدیل خواهد شد.
بر سر سفرهء مردمانش، شیرین ترین غذاها و بر بالین خوابشان، شیرین ترین رویاها خواهد بود. روزی نه چندان دور، طبیعت زیبای ایران محافظت خواهد شد، هوایش پاک خواهد شد، سفره هایش رنگین خواهد شد، و کلاسهای درسش سرشار از آزادی سئوال و اشتیاق پاسخ خواهد بود. شایستگان جای سفلگان را خواهند گرفت و خاطرهء تمام حقیران و مفلوکانی که به عنوان اصحاب و نمایندگان ایران در جهان ظاهر شده اند را خواهند زدود.
روزی ایران من دوباره نگین درخشان شعر و هنر و ادب و انسانیت و کرامت درجهان خواهد شد. برای آنچه این همه را به ارمغان خواهد آورد امیدوارم، آزادی برای ایران.
