اين گونه بود که پيکر مشکاتيان بر دوش اهالي فرهنگ و موسيقي نشست و در سکوت و گريه بدرقه شد. حسين عليزاده يکي از سخنرانان صبح پنجشنبه بود. او يکي از ياران ديرين پرويز مشکاتيان از زمان تاسيس مرکز حفظ و اشاعه موسيقي و کانون چاووش تا سال ها بعد بود. عليزاده با کت و شلوار و عينکي سياه کوتاه حرف زد؛ «شايد پرويز اين دلگرمي را ساليان سال از وجود تک تک شما حس کرده بود. براي من راحت نيست درباره کسي حرف بزنم که امروز در ميان ما نيست. هرچند که همه ما معتقديم پرويز نمرده است.» او ادامه داد؛ «آثار او و يادش جاودانه است. از بزرگ ترين ويژگي هاي او زلال بودن موسيقي اش بود که در دل مردم مي نشست و بي شک اين بزرگ ترين مرحله براي يک هنرمند است که آثارش بر دل مردم بنشيند.» ادامه حرف هاي عليزاده چنين بود؛ «با پرويز از دوران نوجواني زندگي کرديم و باور نخواهيم کرد که امروز اين زندگي از دست رفته است. او روح خود را فشرده کرد تا عصاره وجودش اهميت… >>>
