باده ای جویم که شوید تلخی ایام را
یا به خویش آرد دمی زر-تشنگان خام را.
گور قدرت کو نماید جلوه هایی دلفریب
بی گمان تا گور با خود می برد بهرام را.
آه درویشانه ار یاری نماید از خفا،
در فسانه می نشاند خسرو و اَرشام را.
چون چراغ مهر ماهی در درون افروختم
بین چه سان آتش زدم هم دانه و هم دام را.
کی از اعجاز محبت نکته این دانستمی
کو به درمان آورد صد توده از آلام را؟
دوش گفتم پیک پیغامش چو دیدم دل-پریش:
“ما به آرام آوریم هر قلب ناآرام را”.
وه چه رام حال ما گردیده نفس پیلتن
کو به زیر آورده ای بس گرد شیراندام را.
چهری ازحال غزل گویان پیشین یاد گیر
کس نخواند خوش-سخن یک مرغ ناهنگام را.
پنجم مهرماه 1388
اتاوا
