لحن جدی تر کشورهای 5 + 1 در مورد پرونده هسته ای ايران, لحن سخنان اخير اوباما, بعداز نامه پرانی هايش برای خامنه ای, و حتی لحن محتاط اخير چين و روسيه در پذيرش تحريم های جديد بر ايران گواه اين مدعا است که بوی عفونت لاشه رژيم اسلامی که در حال مرگ است به مشام اينان هم رسيده است.
رسوائی رژيم در جامعه جهانی با حضور سالانه احمدی نژاد در اجلاس سازمان ملل کمتر شد بلکه حدت گرفت. در درون و خارج سالن اجلاس, رژيم و رئيس جمهورش مورد اعتراض جدی قرار گرفتند.
بجز چين و روسيه و کشورهای اسلامی و يا غير دمکراتيک, اکثر کشور های عضو سازمان ملل اجلاس را در زمان خطبه خوانی احمدی نژاد بعنوان اعتراض ترک کردند. در خارج از مقر نيز هزاران ايرانی و غير ايرانی رژيم و رئيس جمهورش را به چالش کشاندن.
اين عکس عمل های سران کشور های بزرگ اقتصادی بی دليل نيست. اين کماکان نشان مشتيست از خروار و انچه در داخل ميگذرد و اين بازتاب گويای واقعيات ذيل است:
۱ـ اعتراضات مردم در چارچوب اعتراضات مدنی و يا محدود به انتخابات اخير گذشته نيست و وارد مرحله ای انقلابی شده است. با هر فرصت و بهانه ای که پيش ايد, مردم راديکال تر مصمم تر و متحد تر به خيابان ها ميريزند و مبارزه خود را ادامه خواهند داد. شيوه های ديگر مبارزه در راهند و جنبش ارام ولی پيوسته رو به اعتلاست. اين مبازه نه تنها مشروعيت دولت احمدی نژاد بلکه کل رژيم جمهوری اسلامی و اسلام سياسی را به چالش می کشد.
۲ـ جنبشی که بعداز انتخابات اخير بنام “سبز” شناخته شده فعلا موزا ئيک و غير قطبيست ولی در روند خود قطبی خواهد شد. اين جنبش”سبز” شقه شقه خواهد شد. بخش مذهبی ان دنبال رو رهبران مذهبی يعنی موسوی و کروبی و امثال انها خواهند بود زيرا هدفشان حفظ رژيم و اصلاح ان از درون است. بخش و سيعتری از اقشار مختلف به جنبش انقلابی خواهند پيوست و نام و رهبران خود در بطن مبارزات از بهترين پيشروان خود انتخاب خواهند کرد. انان خو اهان سرنگونی کل رژيم و تاسيس يک رژيم دومکراتيک و سکولار خواهند بود.
شگرد های رژيم برای بقا خود عمدتا بر دو اصل استوار است:
۱ـ بستن شمشير از رو: با ادامه سرکوب, بازداشت, شکنجه, تجاز جنسی, اعتراف گيری و احتمالا طرق ديگری که در راهند. سياست رعب و سرکوب علنی هدف رژيم خواهد شديعنی رعب و وحشت نهادينه خواهند شد. رژيم ممکن است در کنار نيروهای سرکوبگرش ,برای اطمينان بيشتر, واحد های جديدی مستقر کند و پرسنل ان از حزب الله لبنان, شيعيان عراق و غيره شکيل شود. چنين پرسنلی بيشتر با سياست رعب و وحشت علنی رژيم همگون است.
۲ـ متارکه: غلاف کردن شمشير برای سازش با “رفورميست ها”,ادغام چهره های “ملايم” در رهبری سياسی/ مذهبی برای ادمه حيات رژيم. اين فاز ممکن است با کنار گذاشتن اجباری احمدی نژاد خامنه ای منتهی شود. اين راهيست برای ادامه حکومت اسلامی بدون ولايت مطلق فقيه.
انچه صرفا مربوط به منافع اقتصادی ۱ +۵ است, فرق عمده ای ندارد کی و چه شيوه ای در ايران حکومت کند. اين مردم ايران و بويژه ايرانيان و فعالان سياسی خارج از کشورند که بايد به کمک افکار عمومی و سازمان های مدنی غرب تاثيری برسياست های اين کشورها بجا گذارند. و غرب را مجبور کنند حقوق بشر و منافع مردم ايران را فراتر از منافع اقتصادی خود با رژيم جهل و جنايت جمهوری سلامی در نظر گيرد.
