اوستا اين كتاب كهنه ديروز
پر از آموزه هاي روزگار آتش افروزي است
و اكنون اين سكوتش
خواب آرامش
نيرنگ فراموشي است
شرنگ عهد خاموشي است.
اهورا اين خداي پاك و پاك آيين كه آتشناك دستانش،
گل آدم سرشت آن روز و آن دم
نيك گفتارش،نيك پندارش،نيك كردارش
اين تثليث كش تكفير جانفرساي تاريكي،درون دخمه هاي سرد
تنش را بر صليبي دوخت،
هميشه بر دهانش مهر خاموشي است.
زمين خشك است،باراني نمي بارد
در اين مرداب جز آواز غوكي چند،صدايي بر نمي آيد.
هوا سرد است،كسي آتش نمي آرد.
صدايي نيست،عصياني،خروشي،اعتراضي نيست.
اهورا بر دهانش مهر خاموشي است
در اين بي برگ و بن پاييز غمگيني
كه آزادي به جز يك سنگ تنديسي كه بر ميدان يك شهر است،چيزي نيست
ماندن مرگ تدريجي است
اهورا قصه كوتاه است
مردن كوره راهي رو به آبادي است
اهورا بر دهانش مهر خاموشي است.
اهورا سرزمينت غرق آتش باد،سكوتت تا ابد خوش باد
