چه شد که جمهوری اسلامی در ژنو انعطاف نشان داد و حتی در کنفرانس وین تا پای پذیرش پیشنهاد البرادعی رفت، و بعد موضع‌اش عوض شد؟
به نظر من یک مقدار مشکل از اینجا ناشی می‌شود که در این مسئله، تحولات داخلی ایران آن‌طور که باید به حساب نمی‌آید. در واقع غربی‌ها اگر بخواهند واقع‌بینانه به مسئله نگاه کنند، باید به مسائل داخلی ایران توجه بیشتری
نشان دهند. من بارها در مصاحبه‌هایم گفته‌ام که در حال حاضر به نظر من حکومت ایران در شرایطی نیست که بتواند یک تصمیم جدی و کارساز بگیرد و تغییر و تحولی در خط مشی سیاست خارجی‌اش بدهد. این است که روی موضع
قبلی‌اش حرف‌های گذشته را تکرار می‌کند و نمی‌تواند به یک تصمیم جدید برسد. من فکر می‌کنم تا تثبیت اوضاع در ایران شاید خیلی نشود امید به یک تغییر استراتژیک در صحنه‌ی سیاسی داشت. ولی البته به نظر من باز کماکان
سیاست صبر و انتظار می‌تواند مؤثر باشد و شاید همین تحولات اخیر…
