یکی از موارد آشکار نقض حقوق بشر ایران، آزار و اذیت کودکان و رفتار بر خلاف کنوانسیون حقوق کودک ژنو است.
در این میان کودکان بهایی بهای سنگین تری را نیز می پردازند زیرا به عنوان فرزندان یک اقلیت دینی غیر رسمی در ایران نه تنها از حقوق شهروندی آتی خود (که شرکت در دانشگاه و مشاغل دولتی ست) محرومند، بلکه در طول دوران تحصیل نیز مجبور به تحمل آزار، تبعیض و تحقیر از سوی اولیای مدارس می باشند.
تهدید و تحقیر کودکان و نوجوانان بهایی از ابتدای انقلاب تقریبا در تمام نقاط کشور وجود داشت ولی در هر دوره به فراخور دیدگاههای جاری در مدارس و مسئولین منتصب آن، رنگ و شکل دیگری به خود می گرفت. در این میان پس از خرداد 84 روند این فشارها رو به فزونی و تغییر شکل آشکاری گذارد.
