مترسک

پایمان را کشیدیم فرسخها

تا بقدر جاده ای دراز شود

و آهوان خسته از آن بگذرند

دستانمان را بلند کردیم

از زمین تا سقف آسمان

تا روی انگشتان نوازشگرش

پرنده گان بخوابی که ندیده اند

سبز بگذرند

سپس قلبمان را دو نیمه کردیم

نیمه ای که چند تصویر بی نهایت و ساده

تسخیرش کرده بود

و نیمه ای که این مردم

با آن بازی کردند

مردمی که عمری بدنبال مترسک هایی بوده اند

با کلاه های پیچ در پیچ

و نگاه های شمشیری

و قلب هایی که پر از خون غلیظ دختران ماست

و پر ازصدای تو در توی مردان بی گناه

مترسکها زیر قبای غفلتشان

حرفهایی دارند که از کرکس های باغ

از دندان شکسته ی اژدها پر شده است

و ما منتظریم که دستهای تکثیریمان

تقسیم شود

دسته دسته

به هزار دست

همان دستانی که مترسک ها از آن می ترسند