مبارزه علیه نظام جهل و جنایت ادامه دارد و محدود به روز یا ماه خاصی نیست. اگرچه با توجه به شرایط و موضوعات خاص برنامه ریزیها تغییر میکند و میباید از هر گونه فرصتی برای پیشبرد جنبش استفاده کرد. یک جامعه پیشرفته مدنی حول سه محور اصلی آگاهی، مسئولیت پذیری و داشتن حقوق شهروندی بنا میگردد. اصل آگاهی مهمترین و پایه ترین اصل است. بدون آگاهی صحبت از شهروندی بی معنی است. یک بعد این آگاهی ما را به اصل دوم میرساند و آن آگاه بودن به حقوق انسانی ماست. این حقوق شامل داشتن آزادی های فردی، اجتماعی و سیاسی است و در اعلامیه جهانی حقوق بشر بر روشنی طرح گردیده اند.
بخش سوم و تکمیل کننده مفهوم شهروندی اصل مسئولیت پذیری است.
بدست آوردن آگاهی و کسب و حفظ حقوق انسانی مستلزم تلاشی پایدار و همیشگی است. کسب و حفظ آزادی و ساختن جامعه ای آباد جز با تلاش جمعی حاصل نمیگردد.جنبش گسترده و چند صدای آزادی خواهی ایرانیان برای موفقیت به تلاش تک تک ما نیازمند است. تلاش هر ایرانی در حد توانش برای کمک به تحول دمکراتیک در کشورمان با ارزش است. چرا که از قطره هاست که رودهای بزرگ تشکیل میگردند. این تلاش فردی برای رسیدن به هدفی جمعی، در واقع ما را به وظیفه ی شهروندی مان آگاهتر نموده و آمادگی مان را برای مشارکت در ساختن ایرانی آباد و آزاد از امروز شکل میدهد.
مبارزه جنبش آزادی خواهی علیه نظام جهل و جنایت و استبداد دینی تعطیل بردار نیست. ما جز بزیر کشیدن دیکتاتوری نظامی طالبانی ولایت فقیه راه دیگری نداریم. چرا که استمرار این رژیم به مفهوم انکار ابتدایی ترین حقوق انسانی ماست. ادامه این رژیم به مفهوم فقر و نکبت روز افزون برای اقشار وسیعی از مردم کشور ماست که زیر بار فشار های ناشی از یک افتصاد ورشکسته و بیمار، هر روز فقیرتر میگردند. ادامه حیات این رژیم به مفهوم هدر دادن فرصت ها برای ساختن ایرانی آباد و آزاد علیرغم ثروت های بیشمار ماست. ادامه این رژیم یعنی فرار مغزها که فقط در بعد اقتصادی سالیاته یبشتر از 100 میلیارد دلار یه کشورمان ضربه میزند. ادامه حیات این رژیم یعنی کنترل جان و مال وزندگی ما بوسیله دیوانگان جنایتکار، کسانی که نه تنها لیاقت حکومت بر کشوری پرعظمت با 7000 هزار سال سابقه تمدن را ندارند بلکه با عقب ماندگی قرون وسطایی خود و با سرکوب هموطنان از کرد و ترک و بلوچ و فارس و گیلک و مازندرانی تخم کینه و خشونت را پخش میکنند. کسانی که بواسطه تمامیت خواهی و قدرت طلبی و اندیشه های ضد انسانی خود،هموطنانمان را در معرض انواع تهدیدات جدی نظامی قرار داده اند. بحران سازی، از روز اول قدرت گیری خمینی وهمفکرانش، یک شرط لازم برای بقای این نظام بوده است. چرا که این تفکر در ایرانی آزاد و دمکراتیک و خواهان همزیستی صلح آمیز با دیگر کشورهای جهان جایی نخواهد داشت.
بهایی که مردم ما برای زندگی زیر یوع استبداد مذهبی پرداخت نموده اند بمراتب بیشتر از بهایی است که برای مبارزه در راه آزادی خود پرداخت میکنند. کافیست به امار مرگ و میر ناشی از تصادفات رانندگی به سبب جاده های غیر استاندارد، سقوط هواپیماهای اسقاطی ؛ آمار مرگ ومیرناشی از آلودگی شدید هوا در شهرهای بزرگ، مرگ و میر اجتناب پذیر ناشی از زلزله ها، درجه رشد اعتیاد و…. نگاه کنیم. بهایی که بابت زندگی زیر یوغ استبداد میدهیم شامل هزاران هزار مرگ زود رس و درگیری میلیونها نفر از هموطنانمان با انواع ناملایمات اجتماعی فرهنگی و سیاسی است. بیشتر از 30 درصد جمعیت بزرگ سال کشور ما دچار نگرانی های روحی و افسردگی هستند. بخش قابل توجهی از این مشکلات ناشی از حاکمیت جاهلان بی لیاقتی است که مسئله اصلی اش نه خدمت گداری به مردم بلکه حفظ نظام “مقدسشان” است.
برای کسانی که خواهان استقرار دولتی دمکراتیک، با قوانینی مبتنی بررعایت اصول جهانی حقوق بشر در کشورمان هستند، این نظام اصلاح پذیر نیست. چرا که انواع تبعیصات دینی؛ قومی و جنسی از ماهیت این نظام ناشی می شود. مشکل بنیادین این نظام نه فقط ولایت مطلقه فقیه بلکه مجموعه معیارها و قوانین حاکم بر ان است که با هدف برقراری استبداد دینی تدوین و تثبیت گردیده. قانون اساسی نظام “جمهوری” اسلامی با مجاس خبرگاتش؛ با شورای نگهبانش
و با تصمین قدرت سیاسی روحانیت و اسلام گرایان در برابر حقوق انسانی ایرانیان مانعی غیر قابل اصلاح در برابر حق تعیین سرنوشت مردم ایران است.
جنبش آزادی خواهی کشورمان در چند ماه گذشته هم از نظر کمی و هم از نظر کیقی رشد یافته. اعتراضات مردمی برای حق تعیین سرنوشت و در اعتراض به تقلب گسترده بصورت ناگهانی در خرداد ماه شکل گرفت و با سرکوب و قتل و تجاوزات در زندانهای نظام اسلامی روبرو شد. هدف رژیم برگرداندن مردم به خانه هایشان با ایجاد حداکثر وحشت و ادامه حکومت استبداد دینی به قامت دیکتاتوری نظامی مذهبی سپاه بود. اما اعتراضات گسترده در تهران در روز قدس و سپس گسترش دامنه اعتراصات به شهرهای بزرگ در 13 آبان , بالاخره گسترش مبارزه فعالین دانشجویی به یک جنبش فراگیر و سراسری دانشجویی در 16 آذر، این آرزوی رژیم را نقش بر آب کرد. این نیروی عظیم به بواسطه سی سال سرکوب و نقض ابتدایی ترین حقوق انسانی با ترس ریخته به حرکت درآمده، نیاز به شفاف شدن خواسته ها و اهداف برای استمرار جنبش دارد. خواست بزیر کشیدن نظام ولایت فقیه واستقرار جمهوری ایران بر اساس موازین مندرج در اعلامیه جهانی حقوق بشر و عدم دخالت مذهب در امر حکومت هر روز قوی ترگشته ومیتواند بزدوی تبدیل به هدف استراتژیک و محوری جنبش آزادی خواهی گردد.
با رشد جنبش اعتراضی شاهد شکاف و افزایش تضادها در میان جناح های مختلف نظام اسلامی و ریزش برخی نیروهای سرکوب گر هستیم. این موضوع فرصتی عالی برای نیروهای تحول خواه و دمکرات بوجود آورده. با توجه به عدم وجود سازمان ها و احزاب مستقل بواسطه سالها سرکوب مستمرسازماندهی موثر با توجه به شرایط موجود اهمیتی فوق العاده دارد.
در این شرایط باید هشیار بود که تفرقه در جنبش اعتراصی باعث تثبیت جناح طالبانی نگردیده. از طرف دیگر باید مراقب کسانی بود که هدفشان استفاده از کارت جنبش برای بازگشت به قدرت و حفظ ساختار نظام استبداد مذهبی با حداقل تغییرات است.
برای نیل به این هدف میباید بر اصول و موازین دمکراتیک تاکید نمود. باید خصوصیات فرهنگ استبدادی در افکار، گقتار و کردار جمعی ما باز شناخت.
برخی علل شکست انقلاب 57 را باید در مبهم بودن شعارها، نا روشنی هدف ها، دروغ گویی و عوام فریبی آشکار رهبران مذهبی خصوصا خمینی در توضیح اهداف و از همه مهمتر ضعف گفتمان دمکراتیک جستجو نمود.. و گرنه انموقع علیرغم آگاهی محدود مردم، کمتر کسی خواستار تعویض استبداد سلطنتی با استبداد ولایت سفیه بدین گونه بود .جو گیر نشویم. اجازه ندهیم بلای سال 57 را دوباره سر ما بیاورند. شعارها را بدون آگاهی تکرار نکنیم.
آزادی، آزادی و باز هم آزادی و ننگ بر دیکتاتوری محوری ترین شعار ماست که میتواند ایرانیان مذهبی و غیرمذهبی . زرتشتی و مسیحی را حول خواست مشترک گرد هم آورد. مانع از سو استفاده “جمهوری” اسلامی خواهان در تحمیل شعارهای سیاسی شان به بهانه های واهی شویم.
خواسته های محوری جنبش آزادی خواهی را جایگزین شعارهای شخصیت پرستانه نماییم.
استقلال، آزادی، جمهوری ایران .
بیژن پوینده.
4 دی 1388.
