پيغام فرستاد به نــوروز کـــــه امــــــسال
در کشور
خونين کفنان مـي نــزند بال
فرمود به بلبل که ســــرودی نــســرايــــد
«ماتم
زده‌گانرا لب پُـــــرخــنده نشايد»
پيداست که آن بلبل خوش نغمه اين باغ
دارد زغم و
غصه به لب آه و بدل‌داغ
پيداست که دود جگر ســــوخــــته مـــــا
پيچيده در
افلاک و رسيدست بـدان جـا
پيداست که فرياد فلک تــــاز دليـــــران
خامُش نتوان
کرد به اشکنجه و زنــدان
پيداست که با مرمی و با خنجر بيـداد
نتوان ز
فغان بست لــــــبِ مــــردمِ آزاد
پيداست که آوازه خــــونـــريـــزی بـسيار
بيرون شده
از دايره اين در و ديـــــــوار
پيداست که هرجا‌‌که‌دلی‌بود‌تکان‌خورد
از بس که در
اين‌مهد‌کُهن پير و جوان‌مُرد
با اين همه يک نکته چو خورشيد‌عيانست
خاشاک رهِ سيل‌خروشان نتوان بست
بگزار که با برچه و با خنجر خــونريز
خون همه را
پاک بريزند چو چنگــــــيز
بگزار زبان همه خـامُــــــــــش بمانـــــد،
بگزار که
ديگ همه از جـــوش بماند،
روزی رسد آخر که درين دشت و بـيابان
از خون من
خون تو و خون شهيـــــدان
سر برکشد بسی لاله خــــــوشــــرنــــــگ
در سينه شان
داغ و به لبها‌همه‌آهنگ
چون نيزه خونين ز دل خاک برآيــــــند
از دشمن
ناپاک وطن پــاک نـمــــاينــــد
رخشنده شراری بدل دشــــت فـــروزنــــد
بيخ ستم و
ريشه بيـــــــداد بســــوزنــــــد
فرياد برآرند که آزاد وطــــــــن بـــــــــاد
از حمله
اهريمن و از پنجـه بــــيــــــداد
آن روز به نوروز بگويـــنـد کــــــه آيــــــد
در کشور
خونين کفـــــنان ره بــکشـايد
باشد که وطن باز بايستد به سرِ پــــای
ای وای وطن،وای‌وطن،وای‌وطن،وای
