شیرجه زدم تو استخر تاریخ ایران که آبش کدر بود. زیرآب، رفتم طرفهای ۲۰۰-۲۵۰ سال پیش. خودم رو گذاشتم جای زبیده که ۱۱-۱۲ سال داشت و چهار ساعت پیش عقدش کردند. ملّا یحیی خطبه عقد رو با صدای زیر و خنده‌داری خونده بود و من به اشاره آقام که اخمهاش تو هم بود گفتم: “بله”….
حالا تو اتاق رو تشک پنبه‌ای نشستم و قلبم مثل گنجشک توپ توپ میزنه. منتظر آمیز ابوالقاسم نشستم که میگفتن یه دکون دو نبش قصابی سربازارچه سید اسماعیل داره. خیلی ازش میترسیدم. دوست داشتم ننه‌ام هم اینجا بود.ننه‌ام خیلی دلداریم داده بود که اولش یک کم درد داره. عروسک پارچه ایم اون گوشه افتاده بود وصورتش روی زمین بود، انگار اون هم دل نداشت حال و روز من رو ببینه…
در رو پاشنه با صدای قیژ قیژ ترسناکی چرخید. خدایا، این آدم چقدرپیرتر و گنده تر از اون وقتیه که خطبه عقد رو خوندن؟ آقام گفته بود دور و بر۳۵ سالشه، ولی الان مثل ۵۰ ساله‌ها به نظر میومد….تندی اومد کنارم نشست و یک خنده زورکی تحویلم داد. دندونهای زردش رعشه به تنم انداخت. دست سنگین و زبرش روگذاشت پشت گردنم و چیزهایی میگفت که اصلا نمی‌فهمیدم. احساس میکردم شدم مثل اون کفتر چاهی که عبدالله تو آب انبار پیداش کرده بود و بال بال میزد. وقتی دادش دستم قلبش تند تند میزد، ولی صداش در نمیومد…..
میرزا از حرف زدن ایستاد،نمیتونستم تو روش نگاه کنم. خشک شده بودم، مثله یه تیکه چوب. فقط به چراغ زنبوری خیره شده بودم و ننه رو میخواستم. یکدفعه یه بسم‌الله گفت و هیکل گنده اش روانداخت روم، نفهمیدم کی جامه اش رو باز کرده بود زیر هیکل سنگینش تقلا میکردم و جیغ میزدم…
……۵ دقیقه بعد، آمیز ابوالقاسم بیحال روی زمین افتاد بود ومن از درد مینالیدم و پهنه صورتم پر اشک بود. از لای پاهام خون داغ راه گرفته بود. از پشت در صدای پچ پچ میومد، دلم برای عروسکم لک زده بود. چشم گردوندم تا پیداش کنم ولی نتونستم، لابد اونهم زیر آمیز ابوالقاسم مونده بود …
……
حالا دیگه زبیده نبودم…خودم بودم. از استخر در اومده بودم و داشتم خودم رو خشک میکردم و داشتم فکر میکردم امیر کبیر و ستار خان و باقر خان به جای خود، ولی ما تو تاریخ ایران میلیونها قهرمان ملی دیگه هم داشتیم، بدون اینکه کسی از اونها نامی ببره و یادی بکنه….
بهمن ۸۸
