راه رسیدن به آزادی – بخش دوم :سخنی با نیروهای آزادیخواه وسکولار: جمهوریخواه، مذهبی، مشروطه خواه، سوسیالیست و غیره
در بخش نخست صحبت از این کردیم که برای تکیه به رای مردم و رفراندوم ابتدا باید فضا و شرایط دموکراتیک وجود داشته باشد که در آن همه مردم، نیروها، احزاب و عقاید، حق تشکیلات، ارتباطات، تجمع، ابراز و آزادی بیان داشته باشند. پس از سقوطه رژیم به هر صورت هم که باشد، فضا و شرایط دموکراتیک هنوز برقرار نبوده و ایجاد چنین محیط دموکراتیک لزوم به برنامه ریزی و سازماندهی توسط دولت، گروه ها، حزب بندی و غیره خواهد داشت. یک دولت موقت آزاد، دموکراتیک، غیرعقیدتی و سکولار تنها نوع دولتی است که به هیچ عقیده بخصوصی ارجحیت نمیدهد و در ضمن وظیفه ایجاد چنین شرایطی را هم به عهده خواهد داشت. هر گونه دولت و یا حکومت عقیدتی یا موروثی به نوعی برتری به طرز فکر یا افرادی خواهد داد و در نتیجه در اولین قدم شرایط برابر دموکراتیک نفی خواهد شد. در حالی که در یک دولت سکولار، سه قوای مستقل مقننه، مجریه و قضایه به امور کشور رسیده و هر گونه رفراندوم و تغیر قانون اساسی بر اساس خواست اکثریت مردم قابل امکان خواهد بود. اگر ما به هر فکر و عقیده و سیستم فکری دموکراتیک اعتقاد داشته باشیم، میتوانیم با سازماندهی، تلاش در جلب اعتماد مردم به راهنمادها و نمایندگان پیشنهادی خود در مجلس آینده کنیم و اگر با رای مردم بیشترین نمایاندگان را داشته باشیم، در نتیجه میتوانیم توسط نمایندگان خود و یا همبستگی های چند گروهی خواستار تغیرات پیشنهادی خود در قانون اساسی و شیوه حکومتی هم داشته باشیم،
قانون اساسی موقت پیشنهادی ایران سکولار در آخرین فصل خود شرایط تغییر قانون اساسی آینده ایران و حتی تغییر نظام حکومتی را تضمین کرده است.
“در هرموقعی که مجلس شورای ملی خواه مستقلا و خواه به پیشنهاد دولت لزوم تجدید نظر در یک یا چند اصل معین از قانون اساسی به اکثریت کلیه اعضاء خود تصویب نمایند فرمان برای تشکیل مجلس موسسان و انتخابات اعضاء آن صادر می‌شود…. اختیارات مجلس مزبور محدود خواهد بود به تجدید نظر در همان اصل یا اصول به خصوصی که مورد رای مجلس شورای ملی بوده‌است . تصمیمات مجلس موسسان با اکثریت آراء کلیه اعضاء اتخاذ و باید از طریق مراجعه به آراء عمومی به تصویب اکثریت مطلق شرکتکنندگان در همهپرسی برسد. محتوای اصول مربوط به سکولار بودن نظام و ماده ۲ و نیز اداره امور کشور با اتکاء به آراء عمومی تغییر ناپذیر است.
مستقل از شیوه حکومتی, محتوای تغییر ناپذیر ماده ۲ نه درباره نوع حکومت بلکه صحبت از باور ها میکند :
۱-تمامیت ارضی، استقلال و حاکمیت ملی ایران
۲-احترام به استقلال و تمامیت سایر کشورها و تشویق صلح نزد تمام ملتها و کشورها
۳-دولت منتخب مردم، از مردم و برای مردم.
۴-سه قوای مستقل مجریه، مقننه و قضاییه با دورههای محدود و پاسخگویی و شفافیت کامل.
۵-عدم وجود ایدئولوژی رسمی ، مثل دین/مذهب یا عقاید ماورای طبیعی.
۶-جدایی کامل و بدون استثنای دولت از دین در تمامی ساختارهای دولت.
۷-جدایی روحانیون، گروه ها، احزاب و سازمان‌های دینی/مذهبی از ساختار دولت.
۸- آزادی بیان، اطلاعات، مذاهب، باورها ، رسانه ها و تجمع
۹- برابری امکانات، حقوق اجتماعی و قانونی
۱۰- برابری کامل جنسیتی بدون استثنا
۱۱-بیگناه شمرده شدن تا اثبات جرم. غیر قانونی بودن زندانی کردن به جرمهای عقیدتی و سیاسی
۱۲- تضمین حقوق قانونی و مدنی تمام شهروندان از نظر انسانی، سیاسی، اقتصادی، دینی/مذهبی، اجتماعی و فرهنگی، در چهار چوب قانون اساسی
۱۳-حفظ و بهبود محیط زیست و تلاش ملی در نگهداری آن
اصول بالا لازمه هر حکومت جدا دین، دموکرات و آزادی خواه است که بر اساس احترام به حقوق مساوی مردم پایه گذاری شده است.
تجربه ۳۱ سال گذشته نشان داده است که بدون همکاری، همبستگی و احترام به یک دیگر هیچیک از نیروهای مستقل و آزادیخواه به تنهایی موقعیت ایجاد یک تغیر کلی را ندارند. در صورتی که اگر همه این نیروها بر اساس باور های مشترک بالا با یک دیگر اعتلاف کنند، میتوانند نقش کار سازی در حال و آینده ایرانیان که خود گوشه ای از این طیف هستند ، اجرا کنند. پس از همبستگی این نیروها و طرفداران فکری خود بر اساس اصول بالا – این نیروی عظیم خواهد توانست با طرفداری مردم شرایط تغییر دیکتاتوری مذهبی نظامی کنون را ایجاد کند.
دولت و مجلس موقت ایجاد شده پس از سقوط رژیم نیز نهاد های انتخاب شده از مردم خواهند بود، که همه، چه جمهوری خواه، چه مشروطه خواه یا سوسیالیست و غیره در آن میتوانند آزادانه شرکت کنند و سپس نمایندگانشان میتوانند در صورت لزوم خواهان تغییر های مورد نظر خود در قانون اساسی شده و در صورت جلب رای کافی نمایندگان ،تغییرات پیشنهادی به آرای مردم گذاشته خواهند شد. نمایندگان مردم در نهاد های آینده، طیفی از افکار مردم خواهند بود که در فضائی آزاد فعالیت خواهند کرد چه خواهان جمهوری سکولار باشند چه مشروطه پارلمانی، چه سکولار لیبرال و یا سکولار دموکرات، مذهبی و غیره.
در صورتی که هر کدام از طرفداران عقیده های سیاسی مختلف خواهان ایجاد حکومت مورد نظر خود بدون اتکا به نظر مردم باشند و یا بدون شرایط دموکراتیک اولیه برای رقابت عادلانه برای رفراندوم بخواهند به قدرت برسند، در اول مرحله اصول دموکراسی را زیر پای گذاشته که در نتیجه به یک حکومت مردمی و دموکراتیک ختم نخواهد شد.
ما اگر خود را آزادیخواه و دموکرات میدانیم و حتی اگر طرفداران باور های دیگر را این گونه ندانیم، حد اقل نمیتوانیم وجود آنان را انکار کنیم و اگر آنان هم همچون ما این اصول مشترک را قبول کنند، بهتر است در حالی که یک رژیم کاملا غیر دموکرات بر ایران بیداد میکند، به جای مخالفتهای بیهوده با یکدیگر، با همبستگی و همکاری تلاش بر از میان بردن رژیم کنونی کرده و سپس در ایرانی آزاد و در شرایطی دموکراتیک میتوان ، تبادل افکار و فعالیت سیاسی در راه باورهای خود کنیم. در غیر این صورت ما در همین پله اول و حتی قبل از رسیدن به هر گونه قدرت، سلطه گری و عدم رعایت حقوق دیگران را پیشه روش خود کرده ایم . در حالی که با همبستگی همگان در راه نابودی رژیم کنونی همدست و همراه شده و پس از سقوط رژیم در یک حکومت سکولار و دموراکتیک آزادانه خواهند توانست شرکت کرده و در صورت کسب اکثریت حتی قانون اساسی را هم با رعایت اصول بنیادی سکولار و دموکراتیک ذکر شده تغییر دهند.
در بخش پایانی
