از وقتیکه بتبعید خود خواسته ازسال 1362 از ایران خارج شدم تا کمی قبل از شروع حرکات اعتراضی اخیر از اینکه هنوز وقتی که مردم دنیا من را اتوماتیک ایرانی (تبعه جمهوری اسلامی) میدانستند از خودم و هرچه ایرانی بود بدم می آمد.
بارها سعی کردم که حتی محل تولد خودم در پاسپورت آمریکائیم را عوض کنم. از اینکه همیشه از اینکه بمردم دنیا باید توضیح میدادم که من از آنها نیستم خسته شده بودم.
من هم ضد شاه بودم و بارها بزندان رژیم شاه رفته و شکنجه شده بودم. ولی حالا با کمال آزادی اعلام میکنم از سرنگونی رژیم شاه پشیمانم البته شاه دیکتاتور بود ولی بقول پدرم در جهنم حیوانیست که آدم از شر آن پناه بمار غایشه میبرد.
جمهوری اسلامی در سی سال گدشته چنان ضربه ای به شخصیت انسانی ایرانیان زده که من فکر میکنم که اثر آن سالها ادامه خواهد داشت.
الان که تقریبا اکثر مردم ایران با ماهیت دشمن اهریمنی ملی که همانا جمهوری اسلامیست آشنا شده اند برهر فرد ایرانی و ایران دوست است که راهی برای برون رفت از این مهلکه ملی را نشان دهد.
بنظر من پاد زهر این جهنمی که بیشتر فرهنگی و ایده ائولوژیک است همان روش خود حریف است باید بحریف بدل زد و از راهی وارد شد که از هر نظر ضربه پذیتر و کم خطتر است.
ما ایرانیان دارای تاریخ فرهنگی با جشنهای متعدد ملی باید با فرهنگ خود مثل همیشه بجنگ مهاجمین برویم و همانطوریکه در طول تاریخ ملی خود مهاجمین را با فرهنگ خود بزانو در آوردیم این بار نیز با فرهنگ غنی خود دشمن را شکست دهیم.
ایران تنها کشور مسلمان شیعه ای است که توسط اعراب فتح شد ولی مهاجمین نتوانستند بر فرهنگ ما فاتح شوند در مقابل دین مسلط سنی اعراب ایرانیان به آئین شیعه گرویدند. زبان و جشنها و مراسم خود را حفظ کردند.
این بار نیز چون گذشته باید با توسل به فرهنگ ملی به مهاجمین فرهنگی نشان دهیم که زیر بار بیگانگان نمیرویم.
حرکت درست تعدادی از خانمهای ایرانی مقیم کانادا در شهراوتاوا جلوی سفارت جمهوری اسلامی با رقص و لباسهای ملی و موزیک محلی ایرانی باید در سرتا سر دنیا جلوی سفارتخانها انجام شود .
این حرکات نه تنها برای اعضا سفارت اسلامی آزار دهنده است بلکه به بهترین وجه گویای اعتراض فرهنگی و شادی آفرین و سرمشقی برای ایرانیان داخل کشور خواهد بود و چون ملی و مردمی و کم هزینه است فرا گیر خواهد شد و اکنون که فصل بهار است با آغاز سال جدید و جشنهای نوروزی (چهارشنبه سوری، نوروز و سیزده بدر ) باید مراسم ملی را هر چه بیشتر جشن گرفته و بپایکوبی بپردازیم.
