دفن شده در لا به لای تار و پود هستی من، کوچه ای ماندگار است، کوچه ای که معصومیت کودکیم را ربوده است تا خود را پیرامون وجود من گریبان کند، کوچه ای که از دو سر باز میشد واز اینجا تا آنجا گسترده بود. نه آغاز داشت و نه انتها و بدون سکوت، گنجایش دنیای من بود.
جوبی کندرو از میانش سست میگذشت و در میان زباله ها، حیله اش نهان کردن مرواریدی سپید از چشمان کنجکاو کودکی بود که از کثافتش گوشه گیری نمیکرد. بقال و نانوا و قصاب از یک سو و مسجد و ملای محل از سوی دیگر وسعت کوچه را اشغال میکردند و گه گاهی با پرخاش مرا گریزان از دامان کوچه ام دور میکردند.
در میان ازدحام چهرهای آشنا و غریب، در مقابل چشمان بی نور گدای بی نصیب، گُلی با طراوت در کوچه شکفت ولیکن بی درنگ آواره گشت. آن کوچۀ بی پروا، آن کوچۀ بی حیا، آن کوچۀ کثیف عالم رویای من بود. بوی لجنش عطر گلاب من بود. هیاهوی صحرش لالای خواب من بود.
هموطن، به کوچه پس کوچه های تهران، سلام لاله را برسان و از آنها نشان آن کودک بی ریا و بیگناه را بگیر. آنکه مرا به یاد میاورد، مبادا مرا فراموش کند و دل به تاریکی بسپارد…
