روزگاری بود که حلقۀ کیان و بحث شیرین اصلاح طلبی دینی کیا و بیایی داشت و نقل هر محفل و مجلسی بود. دوران چرخ نیلوفری و کیاست بی خاصیت و ریاست هشت سالۀ حضرات و دیگر دسته گل هایی که به آب دادند کار را به جایی رسانده که مصادرات ذهنی آن سرحلقۀ اصلاح طلبان دینی دست آوردی جز طنز و هزل و مطایبه ندارد.
یکی از بهترین واکنشها به آخرین فرمایشات حاج فرج دباغ کریم سروش شده این است که میرزا قلمدون نامی قلمی کرده:
خروش سروش
نشسته بودیم که خبر آمد استاد سروش دوافروش به جنب و جوش آمده و پس از سکولار شدن در خروش آمده که راه صلاح و فلاح به همگان نشان دهد تا به خود بیایند و گوش به رهنمود استاد بسپارند و دنیا و آخرت زیر بغل زده راه مهاجرت بپیمایند.
نامه اش را طلب کردیم گفتند نامه نیست تومار است و در آن از هر میوه ای بار است و محتوی سجع بسیار است، خلاصه گویی استاد این اواخر بیکار است چون پیامش را ایمیلی کافیست ولی پرگویی اش را هیچ دارویی شافی نه.
قولت ز وسع جهالت جهان گرفت گاهی از اتفاق جهان می توان گرفت
مابقی در این آدرس
