باز در خرداد
نوشته بودم در یک کلام “رای می دهم چون باور دارم با رای ندادن من هیچ چیز عوض نمی شود گرچه با رای دادن ممکن است چیزی عوض شود. اولی نومیدی است و دومی امید. با رای دادن امید را انتخاب می کنم”.
آری هنوز بر این باورم. چرا نباشم. رویدادهای سالی که گذشت و نقشی که جنبش سبز بر روزگار ایران زد و تصویری که از جامعه ایرانی ساخت، همه بر اطمینانم افزود که باید پای صندوق می رفتیم.
ما رای به این نیت ندادیم، اما رای ما خشونت را برهنه کرد. باید همه مان این زخم درون را می شناختیم. و می شناساندیمش به خود و به جهان. کافی نیست که برخی می شناختند، این طاعون، این درد تا همگانی نمی شد، دوا نمی طلبید. شاعر می گوید حکیم هست و دوا هست، درد باید و نیست
