وطنم، دخترم، چه خسته شدی
زخم خوردی و دل شکسته شدی
درد عالم نشسته در دل تو
شیشۀ غم شکسته در دل تو
غصّۀ آن هجوم های بزرگ
غصّۀ بی امانِ حملۀ گرگ
گر چه رنجی همیشگی دارد
گر چه جان تو را می آزارد
ولی این سال، چیزدیگر بود
از هر آنچه گذشت، بد تر بود
سال هشتاد و هشت، سال سیاه
سال شب های تیرۀ بی ماه
*
وطنم، دخترم، صبوری کن
از کرختی و یاءس، دوری کن
چون که این بار، غصّه ات سبز است
آخرین حرف قصّه ات، سبز است
قلب من می دهد گواهی ها
می رود این همه سیاهی ها
می رسد صبح سبز وروشن، باز
می شود روزِ نازنین، آغاز
“مادر”
