به تهران رسیــــــــــدند با خان و مان
بدیدنــــــــد آزاد شهـــــــری کـلان
یکی شاه باشد در آنجـــــــــــا به تخت
یکی همچـــو جمشیدِ کِی، نیکبخت
همه مردمــــــــــــان از پی روزی اند
همه دوستــــــــداران بهـروزی اند
ز غوغا پُرست و ز جـوش و خروش
همه در تکاپو و در جنب و جوش
پدر چون بدید آنهمــــــــه آب و رنگ
بشد شهـد شیرین به کامش شرنگ
بخود گفت، من ســــــــــــــاده آهنگرم
که از ناگـــــــــــزیری بدینجا شدم
چگونه به بار آورم این پســــــــــــــر
در این شهـر پر جادویِ پر ز شر
چو با دین مداران سِگالیــــــــــــد وی
وز آشوب اندیشـــــــــــه نالیـد وی
یکی زان میان گفت کـــــــای نیکمرد
نشـــــــاید هراسی به گاه نبـــــــرد
بباید که افسون کنی، جــــــــــــــان او
به دین آوری زیور، ایمــــــــان او
بریزی به رگ اندرش، خــــــون دین
خمارش کنی جان، به افیـــون دین
پذیــــــرفت رای ورا و بشـــــــــــــــد
بیاورد محمود را پـیــــــــــش خود
سپـــــــردش به شیخــــان تردست، او
کژاندیش و بد هیبــــت و پَست خو
ز دستی به دست دگـــــر بر شــــــدی
ز اندیشـه خشک و به ته، ترشـدی
بیاموخت رســـــوایی و هرزگـــــــی
دورویی و ترفنــــــــد و دریوزگی
بد آموزِش آمیخــت با بد گهــــــــــــر
بد اندر بد آمــد ورا کارگــــــــــــر
یکی پر دغل گشتـــــــــی و پر دروغ
که جانش نـــــدارد ز یزدان فروغ
بشد نوجـــــــوانیِ وی برگـــــــــــزار
به هم کاســـــــه گی با گدایان زار
رها کن تو محمــــــــود و بشنو سخن
پسندیده پنـــــــــــدی به پنـــدار من
که ایزد خــــــــــــرد را به جانت نهاد
خرد در نهــــــــــــــاد تو پاینده باد
نسازَش تو آلـــــــــــــوده با زهر دین
که شالــــــــوده اش را نباشد چنین
چو دین از درِ جـــــــــــانت آید درون
خرد از دگــــــر در، گریزد برون
از آن سو شنو کاندر این ســـال و ماه
چه بگذشت بر روز آن پادشــــــاه
چه فرمان یزدان چه فرمان شـــــــــاه
در اندیشه، او را بکــــــــردی تباه
بگفتا که شاه جهــــــــــــــــــان پرورم
نباشــــــــــد به گیتی کسی هم سرم
ندید او نیازی به هشــــــــــــــدار کس
تبه کرد اندیشـــــــــــه را از هوس
هر آنکس که پنــــــــــــدی بدادی ورا
دو دستان به بندی فتــــــــادی ورا
چو آن شه بشد غَـــرّه بر زور خویش
بکنَدی به دستان خود گـور خویش
بتوفید توفان مــــــــــــــــرگ و جنون
که تاج کیـــــــــــــانی کند واژگون
ز مردم بسی کشته گشتنـــــــد و ریش
که آزادی آرند بر بــــــــوم خویش
جوانــــیست محمـــــود، فرصت طلب
در آن روزگــــاران پر تاب و تب
زند اهرمن در نهـــــــــــــــادش نهیب
نه گـاه درنگســـــــت ای پر فریب
بدو گفت تا کـــی خوری نان و ماست
که ساده خوری شیوه انبیـــــــاست
نه پیغمبـــــــــــــری تو نه مـــرد نبرد
که از ترس، دامن کنــی زود زرد
چو کار شهنشـــــــــــــــه تمام آمدست
فر ایــــــــــــزدی با امام آمدســـت
همان به که با موج همــــــــــره شوی
امامی شوی دشمــــن شـــــه شوی
چو این موج بشکســـــــــت دیهیم شاه
در آید ترا زین نمــــد یک کـــــلاه
بدینسان شد او دوستـــــــــــــــدار امام
نه از راستی، از پی ننگ و نــــام
صد افسوس ضحـــــــاک بر تخت شد
دگر باره کار جهـــــــان سخت شد
