رابعه نخستین بانوی سخنور در زبان فارسی

رابعه دختر کعب قزداری از شاعران نامور قرن چهارم هجری و نخستین شاعر زن فارسی زبان است. پدر رابعه در اصل از اعراب و فرمانروای بلخ و قزدار و بست بود. رابعه همزمان آل سامان و رودکی بوده و به دو زبان عربی و فارسی شعر می سروده. از او مجموعه یا دیوانی به جای نمانده، اما از اندک اشعاری که از وی در دست است، می توان تسلط و توانایی و ذوق و لطافت طبع وی را دریافت.

زندگی رابعه و عشق نا فرجامش در الهی نامه عطار و بَکتاش نامه رضا قلی خان هدایت به شعر در آمده است.

رابعه به جوانی به نام بکتاش دل می بازد، برادر رابعه به او بدگمان می شود و دستور می دهد که او را به گرمابه برده و رگ های دست او را بزنند. رابعه انگشت خود را در خون فرو می برده و با خون خود غزل های پر سوز بر دیوار می نوشته.

عشق او باز اندر آوردم به بند
کوشش بسیار نامد سودمند

عشق، دریایی کرانه ناپدید
کی توان کردن شنا ای هوشمند

توسنی کردم ندانستم همی
کز کشیدن سخت تر گردد کمند

چنین قصه که دارد یاد هرگز
چنین کاری کرا افتاد هرگز؟

بدین زاری بدین درد و بدین سوز
که هرگز در جهان بودست یک روز؟

بیا گر عاشقی تا درد بینی
طریق عاشقان مرد بینی

منابع

1. صفا، ذبیح الله (1375). تاریخ ادبیات در ایران، جلد اول، تهران، نشر اندیشه، ص 449-451.
2. خانلری، زهرا (1334). داستان های دل انگیز ادبیات فارسی: بکتاش و رابعه، سخن، دوره ششم، اردیبهشت ماه، ص 220-213.
3. عطار نیشابوری، شیخ فریدالدین (1355). الهی نامه، تهران. ص 356- 374.
4. مهستی، بزرگ بانوی رباعی، کتاب ماه ادبیات وفلسفه، آذر 1382، ص 95-92.

Meet Iranian Singles

Iranian Singles

Recipient Of The Serena Shim Award

Serena Shim Award
Meet your Persian Love Today!
Meet your Persian Love Today!