گفت انقدر استریو تایپ نکن. گفتم چشم. گفت انقدر ایدیو سینکرسی های چند کِیس آیسُلِیتِد را نگیر جِنرالایز کن. گفتم چشم.
ایرانی هائی که در هر رشته ای دکترا دارند و یا اینکه پزشک هستند، صاحب خصوصیاتی میباشند که در همقطاران امریکائی آنها موجود نیست.
خصوصیت اول اینست که ایرانیهااگر در یک رشته به حد دکتری رسیده باشندو قادر (بخوانید مجاز) به فلسفه بافی درآن رشته شده باشند، خود را در دیگر رشته ها، که کوچکترین ربطی به تخصصشان ندارد، نیز صاحب نظر دانسته و در همه موارد فلسفه بافی میکنند. مثلن دکتر جامعه شناس در موارد طبی نظریه میدهد و دکتر طب خود را در آرشیتکتی نیز متخصص دانسته و کارهای آی اِم پِی را نقد و تفسیر میکند.البته همه در این دنیا آزادند و در هر موردی که میخواهند میتوانند اظهار نظر کنند.اشکال اینجاست که دکتر های ایرانی نظریات خارج از حیطه مهارت خود را نیز همانند رشته تخصصیشان بسیار جدی گرفته و جای هیچگونه بحث و گفتگو باقی نمیگذارند. بهعیارت دیکر میگویند من کلی دود چراغ خوردم،دکترا کرفتم. از این رودر تمام موارد صاحب نظرم.
خصوصیت دیگر هموطنان دکترمان اینست که اگر، خدای ناکرده، زبانم لال، شخصی از عوام (بقول اینجاییها لِی پِرسُن) کوچکترین صحبتی در باره رشته تخصصی آنها بکند و حتا اگر حقیقتی شناخته شده را نیز از آن رشته بازگو کند، حال دوستان دکتر ما چنان منقلب میشود و فشارخونشان چنان بالا میرود که پنداری دچار سکته قلبی شده اند. در همان حالت آشفته حرف طرف مقابل را با یک “نه خیر”قطع کرده و این حمله به حیطه مقدس تخصص خود را ناکام میگذارند. با این واکنش، به این شخص عامی این پیغام را میدهند که توشخص بی مدرک عامی چطور به خود اجازه میدهی که در حضور من، در آستان من، در درگاه من، کوچکترین صحبتی در رابطه با رشته تخصصی من، که من در آن دکترا کرفته ام، بزبان آری؟
حالا چرا این خصوصیات در ایرانیها هست و در امریکائی ها نیست من نمیدانم. ـآیا ریشه درمقولات فرهنگی دارد؟
