در دسامبر 1970، الویس پریسلی خوانندة معروف، با پرزیدنت ریچارد نیکسون در کاخ سفید ملاقات کرد و به او گفت که علاوه بر اینکه طرفدار اوست، بعنوان یک آمریکائی وطن پرست علاقه دارد که با گرفتن یک سِمَت نیمه رسمی فدرال، به سهم خود در هشدار دادن به جوانان در بارة خطرات موادّ مخدّر، تمایلآت ضدّ آمریکائی و ضدّ ارتش آمریکا و مغز شوئی شدن توسط کمونیستها، کمکی کند.
نیکسون، با وجود اینکه بعنوان یک سیاستمدار غدّار و جرّار در هر فرصتی بدنبال تبلیغ و تثبیت خود و سیاستش بود، در این مورد خاص برخوردی متفاوت داشت. او بعد از تشکّر از الویس بخاطر حمایتش و نگرانیش از خطرات متوجّه جوانان، به او میگوید که او در سِمَت یک ِ خوانندۀ پر طرفدار راک اند رول، به همه آمریکائیان تعلّق دارد. و اینکه در آن نقطه از تاریخ آمریکا که جامعه بعلّت جنگ وییتام دچار شکاف بزرگی شده بود، طرفداریِ او از یک نقطه نظر خاص میتوانست باعث دور شدنش از بخش مقابل بشود. نیکسون سپس توصیه میکند که او میتواند بجای ماٌمور فدرال شدن،از موقعیّت خاص خودش برای کشور و جوانان مفید باشد وسپس با تأ کید به الویس میگوید که بایستی مواظب حفظ اعتبارخودش ،بعنوان خواننده همه مردم، باشد.
وقتی که خوانندۀ معروف و محبوب و مرحوم خانم مرضیه بعد از سالها زندگی درخفقان جدید هنریِ بعد انقلاب به اروپا آمد، عوامل سازمان مجاهدین با سوء استفاده از فضای ناشاد زندگی یک هنرمند در تبعید و با سوء استفاده از نیاز طبیعی و مشروع یک هنرمند به داشتن مخاطب و بیننده و شنونده، او را متقاعد کردند که به گروهشان بپیوندد.
این گروه که استعداد زیادی در بزرگنمائی دارد، سپس با ترتیب دادن یک سری «کنسرتهای با شکوه» (از جنس رژه های با شکوه ارتش آزادیبخش) و با استخدام نوازندگان اکثراً غیر ایرانی و با صندلی هائی که غالباً توسط اعضاء و هواداران کف زن و هورا کش حرفه ای این گروه پُر میشد، این هنرمند را بیشتردر کنترل خود نگه داشتند. آنها با پوشاندن لباس نظامی به او و با سوارکردنش بر روی یک تانک امانتی صدّام حسین، حدّاکثرسوء استفادۀ تبلیغاتی رابرای ارتش سربازان سالخوردة خود کردند. برای این گروه هیچوقت مهم نبود که این رفتار میتواند باعث فاصله افتادن بین مرضیه و اکثریّت هنر دوستان و دوستدارانش بشود. نیز برای آنها اصلآ مهم نبود که مرضیه میتوانست بعنوان یک هنرمند معروف و محبوب و مستقل، صدائی رسا تر در اعتراض به خفقان هنری در ایران باشد.
این سوءاستفاده تا بدانجا پیش رفت که رئیسشان، «مریم مهر تابان»، با بردن دو دوربین فیلمبرداری بر سر بستر مرگ مرضیه، لحظاتی را که در عُرف اکثر آدمها وبخصوص آدمهای ایرانی به آرامش دادن به بیمار توسّط اعضای خانواده اش تعلّق دارد، تبدیل به یک شُوی تبلیغاتی برای گروه شان در اینترنت و تلویزیون کرد.
مرضیه، که صدا و ترانه هایش موسیقیِ متن زندگیِ یک نسل از ایرانیان است، همیشه در خاطرة دوستدارانش خواهد ماند.
