گم کردمش نشانی ش یک کوچه تا جوانی
پیداش کن پرنده تا این نشانه باقی ست
نور نگاه کورش بر بردگان بابل
بعد از هزارها سال در هگمتانه باقی ست
در حیرتم که بعد از کشتار عشق اینک
در زیر سقف تاریخ عطر زنانه باقی ست
تازی وکینه توزی ، بخل وسیاه روزی
نفرین بر انکه عدلش با تازیانه باقی ست
عصر دگر بر آید این نیز هم سر آید
گر نیستت یقینی حدس و گمانه باقی ست: علیرضا میبدی
دارا جهان ندارد، سارا زبان ندارد
بابا ستاره ای درهفت آسمان ندارد
کارون ز چشمه خشکید، البرز لب فرو بست
حتا دل دماوند، آتش فشان ندارد
دیو سیاه دربند، آسان رهید و بگریخت
رستم در این هیاهو، گرز گران ندارد
روز وداع خورشید، زاینده رود خشکید
زیرا دل سپاهان، نقش جهان ندارد
بر نام پارس دریا، نامی دگر نهادند
گویی که آرش ما، تیر و کمان ندارد
دریای مازنی ها، بر کام دیگران شد
نادر ز خاک برخیز، میهن جوان ندارد
دارا کجای کاری، دزدان سرزمینت
بر بیستون نویسند، دارا جهان ندارد
آییم به دادخواهی، فریادمان بلند است
اما چه سود، اینجا نوشیروان ندارد
سرخ و سپید و سبز است این بیرق کیانی
اما صد آه و افسوس، شیر ژیان ندارد
کوآن حکیم توسی، شهنامه ای سراید
شاید که شاعر ما دیگر بیان ندارد
هرگز نخواب کوروش، ای نام آریایی
بی نام تو،وطن نیز نام و نشان ندارد: سیمین بهبهانی
این منم کوروش : پسر ماندانا و کمبوجیه
پادشاهِ جهان
پادشاهِ پهناورترین سرزمین های آدمی
از بلندی های پارسوماش تا بابلِ بزرگ.
این منم پیشوایِ خِرد،خوشی،پاکی و پارسایی
نواده ی بی بدیلِ نور،توتیای ترانه،سرآمدِ سلطنت
بَعل با من است و نَبو با من است
من آرامشِ بی پایان اَنشان و شکوه ملتِ خویشم.
من پیام آور برگزیده اَهورا و عدالتم
که جز آزادی آوازدیگری نیاموخته ام
و جز آزادی آواز دیگری نخواهم آموخت.
پس شادمان باشید
زیرا به یاریِ ستم دیدگان خسته خواهم آمد
من شریک در هم شکستگانِ سرزمین شما هستم
زودا از این ورطه بر خواهید خاست
من این شب وحشت را در هم خواهم شکست
و روز را به خاطر خاموشان بازخواهم خواند
و آزادی آدمی را رقم خواهم زد: سید علی صالحی
تو را این دل سرایی ست خالصانه
تویی شاه جهانم عاشقانه
تو با اسب سیاه خود فکندی
تمام خاک دنیا فاتحانه
بود تنها یگان دستی به شمشیر
که گیرد دست دشمن را نشانه
چه گویم از سپاه و ارتش تو
که شد تا قلب یونان آن روانه
منم سرباز تو شاه جهانم
به کردارت به پندارت یگانه
همی گفتار تو گفتار نیک است
تو دادی درس عدل و عادلانه
قسم خوردم به نامت آریایی
تویی حافظ زخاکت هر زمانه
زنم فریاد و گویم نام کوروش
بود تنها سوار جاودانه: مهدی محمدزاده
از دل ویرانه های تخت جمشید
از میان یادهای فرٌ جمشید
از دل خاک گوهربار نیاکان
امپراطوری بی‌همتای ایران
یک صدایی خسته اما پر وقار
بانگ می‌آرد: منم کورش شه و شاهنشه ایران
درودم بر تو ای کورش
تو ای دادار هر چه داد
تو ای کوبندۀ بیداد
تو ای فریاد آبادی
تو ای آغاز آزادی
تو ای خورشید بی‌پایان
الا شاهنشه ایران
درود قوم موسی را
ز قلب کشور داوود پذیرا باش
شهنشاها: گر چه فرزندان ایران
حرمت و یاد تو را گم کرده‌اند اینک
گرچه در جای عزیز مهر یزدان
کیش بیگانه به منزل کرده‌اند اینک
گر چه نیک گفتار و نیک پندار و نیک کردار یزدان را
فراموش کرده‌اند اینک
بدان کورش شه ایران
که قوم و ملت موسی
سر تعظیم به در گاهت فرومی‌آورد امروز
به پاس نام آزادی
که بر نامت نگین گشته
به یاد مهر انسانی
که در جانت عجین گشته
به پاس دولت بخشنده ی وجدان
به پاس مهر شاهنشاهی ایران
شهنشاها: جلال و حرمت روح و روانت را
به قلب و دیدۀ قوم یهود
آکنده خواهیم کرد: سیاوش روشن
نگریستن در کار کوروش بزرگ
از اسماعیل خوئی شاعر/ سی ام اکتبر ۲۰۰٨، بیدرکجای آتلانتا
http://www.akhbar-rooz.com/printfriendly.jsp?essayId=48403
