آیا رفع بی طرفی شبکه ای اینترنت مجدداً منجر به درآمد بیشتر موسیقی دانان خواهد شد؟
نوشته: فریدون تفرشی
برگردان به فارسی: روزینا شیخ
اوت ۲۰۱۰
جدیدترین دستاورد در دنیای اینترنت شامل مبحث بسیار بحث برانگیزی است تحت عنوان بی طرفی اینترنتی. این بحث درمورد “باز” بودن اینترنت می باشد. در مقاله پیشین مان در مورد نقش این شبکه ارتباطی شگفت انگیز، یعنی اینترنت، در شناسایی موسیقی دانان و در عین حال لطمه زدن به صنعت موسیقی و مواجهه با “انقراض” نزدیک آن که شامل حال چهارکمپانی عمده (بی ام آی، سونی، یونیورسال و وارنر)می شود و تلاش برای بقا توضیح دادیم1.
احتمالاً درباره پیشنهاد دو صفحه ای مشترک گوگل و وریزون برای تعیین قوانین اینترنتی شنیده اید. در واقع آنها از قانونگذاران 2خواسته اند که مبحث بی طرفی شبکه ای از ریشه اصلاح شود. منظور از بی طرفی شبکه ای چیست؟
بی طرفی شبکه ای مفهوم راهنمایی کننده هر آنچه که در شبکه انجام می دهیم است. در حال حاضر هیچ گونه محدودیتی برای دسترسی به محتویات شبکه ای اینترنت، بارگیری یا ارسال فایل و روش های ارتباطی (پست الکتریکی، گپ، پیام فوری و غیره) وجود ندارد. بی طرفی شبکه ای اینترنت برای اطمینان خاطراز دسترسی به شبکه و محتویاط آن است، بدون محدودیت، سرعت پایین یا بالا با توجه به نقطه اتصال یا مرکز اتیصال کننده.3بنابراین، هر نوع اطلاعات ارسالی به شبکه اینترنت از حق تقدم مشابهی برخوردار است. در اینجا منظور ما لایه فیزیکی که از طریق خدمات برتر منجر به سرعت و پهنای باند بیشتر می شود نیست. به طور مثال، با آهنگ های با حق محفوظ گروه اهورا مانند نامه های احمدی نژاد به اوباما برخورد می شود.علاقه شبکه به هر دوی آنها یکسان است. این فانتزی ایده آل اقتصاددانان بازار است، یعنی بازاری عاری از موانع ورود، دنیایی که همه (به عبارت تکنیکی هر بسته) از حق یکسانی برخوردار است. مانند هر چیز دیگری در زندگی هر ایده ای ازجوانب مثبت و منفی برخوردار است4.در واقع آنچه که گوگل و وریزون مد نظر دارند ایجاد ترافیک حق تقدم توسط خدمات رسانان شبکه ای است. این بدان معنی است که اشخاصی که هزینه پرداخت کنند از حق مقدم برخوردار باشند، البته صرف نظر از لایه های فیزیکی پهنای باند. چنین اقدامی برای صنعت موسیقی و موسیقی دانان به چه معنی است؟ همگی بر این ا مر واقف هستیم که صنعت موسیقی در تلاش به دست آوردن مجدد بازار از دست داده خود می باشد. بسیاری از موسیقی دانان با تولید موسیقی وبه عنوان شرکت تولیدکننده موسیقی رو به کسب موفقیت هستند. اما این امر شکاف مربوطه را برطرف نساخته است. آنها (موسیقی دانان) مطمئناً مایل هستند تا بتوانند هر چه بیشتر از منابع گوناگون (یعنی حقوق و هنرمندان) که در اختیار دارند بهره مند شوند تا بتوانند مجددأ بازار را در دست خود داشته باشند. با کمی تامل در درخواست گوگل و وریزون می توان به دلیل ارسال “نامه سرباز” ۱۲کمپانی صنعت موسیقی (آر آی ای ای5, آی ۲ای ایم6, آی اف ام7, آفترا8, اسکپ 9, بی ام آی 10 , ان‌ام پی آی11, سیساک12, ساند اکسچنج13, رکوردینگ آکادمی14, کالیفرنیا سونگ رایترز اسوسییشن15 به , د موزیک منجرس فوروم16, د نشویلل سونگ ریترز اسوسیشن اینترنشنال17)منظور اعلام حمایت خود از گوگل و وریزون و عدم خسارت به حقوق محفوظ پی برد.
یکی از دلایل اهمیت اینترنت برای موسیقی دانان دسترسی به محتویات جدید در شبکه با هزینه ای پایین است. سریع و با کمی و یا بدون هیچ زحمت!!! دنیایی عاری از ترافیک حق مقدم بدان معنی است که اشخاصی که جیب شان پر است می توانند تصمیم بگیرند که اطلاعات مدنظرشان با چه سرعتی در اختیار عموم قرار بگیرد. و هر چه پول بیشتر، کنترول بیشتر بر دنیای ارسال محتویات. بنابراین، یک سناریوی احتمالی مانند سونی خواهد بود که مبلغ هنگفتی برای داشتن اطلاعات در پورت فولیو خود پیش از هر کس دیگری پرداخت می کند و یا جویشگری که نتایج آنکه بیشتر پرداخت می کند را زودتر نشان می دهد (با کمترین تأخیر). و چگونه پولی که برای این حق تقدم پرداخت می کنند را به دست می آورند؟ در گذشته که از بازاریابان، برنامه ریزها و ناشرین موسیقی برای کنترول کارهای موسیقی دانان استفاده می شد، هنرمندان حداقل نتیجه ای می گرفتند. می توان گفت ایده ای که منجر به کسب درآمد بیشتر برای کله گنده ها شود ممکن است در نهایت منجر به نتیجه ای خوب برای موسیقی دانان و نحوه های تجاری جدید شود. البته به همین سادگی نیست زیرا در این مورد برخورد مصرف کنندگان درنظر گرفته نشده است. تغییر برخورد مصرف کنندگان می توانند به معنی بازگشت به همان سناریوی قبلی عدم کسب درآمد شود. مصرف کننده ای که مایل است اطلاعات و یا آنچه که می خواهد را به رایگان به دست بیاورد امکان دارد برای این کارکمی بیشتر صبر کند. شایان توجه است که اعمال بی طرفی شبکه ای به معنی حذف محتویات نیست. بلکه فقط موجب حق تقدم ترافیک می شود.
بنابراین، آیا اهمیتی دارد که شرکت های بزرگ چگونه ترافیک شبکه ای را کنترول کنند؟ ناشرین عمده موسیقی به شدت تحت تأثیر منفی
قرار گرفته اند. پس می توان گفت هر چیزی به غیر از آنچه که حال موجود است می تواند فرصتی برای بهبود مدل های نحوه کار صنعت موسیقی و موسیقی دانان شود. از سوی دیگر، نحوه کارکرد اینترنت به هنرمندان در توزیع کارشان کمک کرده و در دنیایی عاری از بی طرفی شبکه ای تغییری ایجاد نمی کند. انتظار می رود چنین هنرمندانی بتوانند همچنان آثار خود را ارائه دهند، اما ناشرین موسیقی معروف بدون بی طرفی شبکه ای می توانند با حق تقدم مصنوعی هنرمندان را ارتقاء دهند. هر شخصی که اقتصاد بازار را مطالعه کرده باشد می داند که این ایده خوبی نیست. نظام محافظتی هیچ گاه کارآمدی بلند مدتی نداشته است.
بنابراین، راه نجات از این بن بست چیست؟ راه حل احتمالی چیزی این مابین است، یعنی دنیایی که در آن حدی خط مشی شبکه ای وجود داشته باشد اما بدون حق تقدم. هر مشکلی راه حل تکنیکی نیز دارد. به طور مثال، با شروع کمبود آدرس‌های اینترنتی، پروتکل اینترنتی 18۶ به عنوان استاندارد برای حل مشکل شناخته شد.راه حل میتواند این باشد که همه بسته های شبکه ای را با یک علامت ساده ارائه داد، چه متعلق به محصولی با حق محفوظ باشند یا خیر (یعنی از نوع مالکیت فکری19). بنابراین، شبکه قادر به شناسایی و حذف موارد دارای حق محفوظ خواهد بود در حالی که دیگر موارد به آزادی امروز در جریان خواهند بود. تعیین چنین خط مشی هایی برای شبکه می توانند به هنرمندان در حفظ حقوق شان کمک کنند. البته چنین خط مشی هایی باید از جانب سازمان های بین المللی استاندارد تعیین شوند و محدود به یک کشورنیست. بنابراین، لازم است استاندارد پروتکل اینترنتی دوباره تعریف شده و یا اصلاح چنینکاری ممکن است و آی پی و 18۶ نمونه واضح آن است. پس چرا چنین خط مشی هایی را اعمال نمی کنند؟ در چنین سناریویی چه کسی بازنده خواهد بود؟
بازگشت به گذشته غیرممکن است. اینترنت فوق العاده است و امروزه بخش مهمی از زندگی مردم را تشکیل می دهد. بنابراین، باید به آن به عنوان حقوق بشر نگاه کرد. همان طور که نمی توانیم به عقب برگردیم و دوباره الاغ سواری کنیم، نمی توانیم به عقب برگردیم و تصور کنیم اینترنت وجود نداشته باشد. درک ماهیت انسان در مباحث تجاری ضروری است. ماهیت انسان ایجاب می کند که تا حد امکان برای آنچه می خواهد پولی پرداخت نکند. می توان اینترنت را به عنوان مرکز خرید بزرگی در نظر گرفت که دیوار، پنجره، برچسب قیمت و صندوق دارهایی نداشته باشد. در چنین مرکز خریدی تعداد افراد معدودی برای آنچه می خواهند پولی پرداخت خواهند کرد. این دقیقا آن چیزی است که در دنیای اینترنت صورت می گیرد. پس مانند همان مرکز خرید نیاز به برخی مقررات است
لازم است پیام این مقاله به درستی درک شود. منظور ما این نیست که محتویات شبکه ای باید کنترول شده و خط مشی هایی برای آنها در نظر گرفته شود. بلکه محصولات فکری و خدمات باید از طریق مکانیسم علامت گذاری محفوظ بمانند. بنابراین، منظور ما عدم آزادی بیان و اطلاعات نیست. شایان ذکر است دولت ها نیز که خواستار آزادی شبکه هستند تا بتوانند از آنچه که دیگران انجام می دهند مطلع گرددند، همزمان مایل هستند تا حدودی کنترول وجود داشته باشد. آنها از حدی کنترول برخوردارند و می توانند اطلاعات را فیلتر کنند (به طور مثال، دولت های چین و ایران). و در صورت تمایل می توانند اعمال اشخاص را تحت نظر داشته باشند. اما نمی توانند از مواد با حق محفوظ حفاظت کنند. امیدواریم که سازمان استاندارد ها، تغییر بالا را در استاندارد اینترنت بدهند. این تغییر امکان پذیر است و اینترنت را وسیله‌ی حقا نه و بهتر خواهد کرد
