خداوند در خلقت خر، اصلا خسیسی بخرج نداده است! حتی یه دسته از فرشته‌ها هم خر هستند (مثل براق – مرکب پیغمبر در معراج) تا چه رسد به آدمیزاد دو پا.
گروهی خر “فطری” هستیم، یعنی از ریشه و بن و فطرت کارمون خرابه. فرقه‌ای خر “نسبی” هستیم، که دور از جناب خوانندگان عزیز، توسط منصوبان و خویشان هم خونمان خر می‌‌شویم. شاخه‌ای هم خر “سببی” لقب داریم؛ که مثلا در مورد این داستان حقیر، توسط خانواده همسر بدان مقام شامخ دست پیدا می‌‌کنیم!
مادر عیال اصرار داشت که، “پسر عزیز، شما که واجب الحج هستید، چرا مشرف نمی‌‌شید؟ دخترم که اعتقاد و حوصله نداره؛ اما به واسطه شما، منهم می‌‌تونم برم.” هر چی خدمتشون عرض می‌‌کردم که تو این دور و زمونه کی می‌‌تونه کار و زندگی رو واسه یک ماه تعطیل کنه و بره سینه صحرای عربستان – که بخرجشون نمی‌‌رفت.
این بود … تا یه روز پشت تلفن مژده دادند، “حاجیه خانم همسایمون، کاروان حج عمره راه انداخته، با سوبسید دولتی! همش دو هفته است و در بهترین هتل ها، و فقط نفری ۱۰۰ هزار تومن – برای کل مخارج بلیط، اتاق و غذا.” بعدش هم بغض کرد که، “من اگه سالم بودم و یا اون خدا بیامرز زنده بود، اینقدر التماس نمی‌‌کردم. خودم میرفتم. اما قربون حکمت خدا برم که منو از پا انداخته”!
خدمت حاجیه خانم اصفهانی رسیدیم که با لهجه شیرین به اطلاع رساندند: “عآ، اوون کاروان دو سال نوبتی انتظار دارهد … مگه اینکه خود حج آقا وضعیت خوارسو تون رو اضطراری تشخیص بدند”! اما حاج آقای کاروان هم به این سادگی‌‌ها وقت نمی‌‌دادند. با قدری پرس و جو، بزودی معلوم شد که بهترین روش آنکه “خارج وقت اداری” دعوتشون کنیم، به صرف عصرانه و نواختن فلوت.
حاجی دو بست رو که با چایی نبات بهم رسوند، اخلاقش خوب خوب شد و فرمود، “البته کار خیر می‌کنید و به لحاظ وضعیت پزشکی سرکار خانم، همین حج عمره هم تقریبا ثواب تمتع رو داره! ولی ایشون که نمیتونند اونهمه راه رو پیاده بیایند – صندلی چرخدار لازم دارند و خدمات اضافه”. عرض کردم که، حاج آقا شما از بابت اضافاتش نگران نباشید که بنده در خدمتتون هستم!
نیمه آبان ماه بود که سوار هواپیمای هما شدیم. مادر زن عزیز که معمولا روزی دو ساعت تو صف شیر و مرغ و گوشت و‌ا میستاد، از لحظه ورود به سالن ترمینال حجاج، نشست رو صندلی چرخدار … تا دو هفته بعد! این داماد هم مثل خر ژیان، ساک دستی‌‌ها رو بدوش کشید، پاسپورت‌ها رو به دندون، و مشغول هل دادن شد.
