دوش پیـــــــری خیــره شد بر “کم بـــــاد!”ـ
گفت دیـــــدی چــــــون تو بودی ای عبــــاد؟
یک زمــــــانی همچو تیـــــری روی قـــــــاف
این زمان کــونـــــم بـــه رویــت گــــــــوز داد
تــو بـــه کل یـــادت بـــرفتـــه غیـــر شــاش
کــــار دیگـــــر هـــــم ز تـــــو آیـــــد بیـــــاد
ـ “…” گفتــــا پیـــــری است و صـــد بـــلا
مرده ام از بی کَسی در گوشه مسجد فتاد
شـــیخی آمــــد از ره و بـــــر نــــام وقـــف
هیــکلــــــم را خـــــورد با کـــــون گشــــاد
این زمـــــان در “کــــون” مـــــلا رفتـــــه ام
مـــال جدش گشـــــته ام من خـــــانه زاد!ـ
کامران فرزان
نیوتاون – اپریل 2005
